ΣΧΟΛΙΟ Σ.ΔΑΝΑΛΗ
Τα σχόλια σου είναι τρομερά καυστικά και πολύ ρεαλιστικά . Για το Σαμαρά έχεις δίκιο έκανε πολλά λάθη στρατηγικής απο την αρχή ,δεν είδε το βάθος του προβλήματος νόμισε ότι ήταν μια απλή επανάληψη του παρελθόντος και με λίγο λαϊκισμό και υπόσχεση για ανάπτυξη θα ξεπεράσουμε το πρόβλημα . Είναι βέβαια μια πολύ δύσκολη περίπτωση διότι αυτήν την στιγμή κατεδαφίζεται η τελευταία χώρα του υπαρκτού καπιταλισμού αλλά με τραβεστί νοοτροπία διότι η ίδια νομίζει ότι είναι νεοφιλελεύθερη . Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων των 2 μεγάλων κομμάτων είναι υπάλληλοι και συνταξιούχοι ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΊΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΕΚΟ . Είναι λογικό διότι όλοι αυτοί αποτελούν περίπου το 65 % του Ελληνικού λαού . Ολοι αυτοί ήταν και η αιτία του προβλήματος της Ελληνικής οικονομίας . Διότι και το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού αλλά και το τεράστιο χρέος του Ελληνικού δημοσίου έχει δημιουργηθεί απο την μισθοδοσία αυτών των χιλιάδων αργόμισθων και καλοπληρωμένων . Αναγκαστικά το μνημόνιο αλλά και οποιαδήποτε προσπάθεια για νοικοκύρεμα των οικονομικών του κράτους έπρεπε να γίνει με δραστικό περιορισμό των παχυλών τους μισθών και συντάξεων , με απολύσεις που δεν έγιναν ,με καθιέρωση αυστηρών ποινών και πειθαρχικών κυρώσεων , ενώ προηγουμένως ήταν όλοι ασύδοτοι και ατιμώρητοι . Όσα μέτρα έλαβε το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση Παπαδήμου προκάλεσαν σε όλους αυτούς ένα τεράστιο οικονομικό και ψυχολογικό σόκ . Και επιπλέον κανένας πολιτικός και κανένα απο τα δύο κόμματα ,εκτός από τον Πάγκαλο και την Διαμαντοπούλου δεν κάθισε με στοιχεία να πείσει την κοινή γνώμη για το μέγεθος της σπατάλης και της κακοδιοίκησης . Αντίθετα η αντιπολίτευση και ο κος Σαμαράς έλεγε ότι φταίει το μνημόνιο ,και η σκανδαλολογία φούντωσε την πιο ακατάλληλη στιγμή και από ΠΑΣΟΚ πρίν απο τις εκλογές και απο ΝΔ . Αποτέλεσμα τα χιλιάδες λαμόγια του δημοσίου τα οποία διορίσθηκαν "έρποντες και γλύφοντας " από τους πολιτικούς ,βρήκαν άλλοθι ότι τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί και για αυτό φτωχύναμε και μας κόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Ολοι αυτοί ψήφισαν Τσίπρα ,Καμμένο ,και χρυσή Αυγή για να τιμωρήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα . Δεν ψήφισε το εργατικό προλεταριάτο το οποίο δεν υπάρχει στην Ελλάδα ,αλλά το δημοσιοϋπαλληλικό παρασιτάτο Αριστερά ακροδεξιά και φασίστες.
Η επικράτηση του λαϊκισμού
«Να ρωτάνε γιατί έφυγα, όχι γιατί έμεινα»
Tου Στεφανου Κασιματη
Το γεγονός ότι ο Αντώνης Σαμαράς απηύθυνε προσκλητήριο προς όλες τις κεντροδεξιές δυνάμεις (εν όψει εκλογών τον Ιούνιο) δείχνει ότι τουλάχιστον έχει συναίσθηση της κρισιμότητας των περιστάσεων. Εχει όμως συναίσθηση και των δικών του ευθυνών; Διότι αν δεν έχει, τότε το προσκλητήριο θα είναι απλώς ένας ακόμη τακτικός ελιγμός, που γίνεται την τελευταία στιγμή και υπό την πίεση των συνθηκών. Μία ακόμη κίνηση χωρίς βάθος, όπως οι περισσότερες που έκανε ώς τώρα• και θα είναι άνευ αντικρίσματος στην κάλπη.
Οι ευθύνες του Αντώνη Σαμαρά είναι ανάλογες του ασύλληπτου μεγέθους των λαθών του. Πρώτα απ’ όλα, διότι είναι αυτός που έδωσε την ηθική νομιμοποίηση στο εκ δεξιών αντιμνημονιακό ρεύμα. Νόμιζε ότι καταγγέλλοντας διαρκώς το «απαράδεκτο Μνημόνιο» θα πετύχαινε να ανακόψει την ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς. Το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει ένα ρεύμα κατά του Μνημονίου μέσα στην ίδια την παράταξή του• και όταν οι συνθήκες επέτρεψαν την αυτονόμησή του ήταν πια αδύνατον για τον ίδιο να το συγκρατήσει. Την πάτησε όπως ο δόκτωρ Φρανκενστάιν. Από έναν μάλλον περιθωριακό και ιδεοληπτικό πολιτικό της Δεξιάς, ο Αντώνης Σαμαράς έφτιαξε ένα τέρας: Τον πρόεδρο Πάνο Καμμένο του διόλου ευκαταφρόνητου 10,60%.
Η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη για τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και επιβεβαίωσε τη χειρότερη υποψία όσων δεν συμμερίζονταν την ανεπιφύλακτα αντιμνημονιακή τακτική του. Επιβεβαίωσε, δηλαδή, ότι αιτία της εσφαλμένης θέσης που έλαβε από την αρχή ήταν η προσωπική ανεπάρκειά του να εκτιμήσει σωστά την πραγματικότητα. Κατά τη μακρά περίοδο που η Νέα Δημοκρατία -με δική του ευθύνη- είχε απομονωθεί από το ευρωπαϊκό περιβάλλον της, ο πρόεδρος του κόμματος δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την ανάγκη συναίνεσης των αστικών κομμάτων και ενεπλάκη σε μία στείρα αντιπαράθεση, σε επίπεδο τακτικής, με τον τέως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αγνοώντας το κλίμα που διαμορφωνόταν στον διεθνή περίγυρο για το ελληνικό πρόβλημα.
Παίρνοντας αυτόν τον δρόμο, άφησε ανεκμετάλλευτο το φυσικό πλεονέκτημα του κόμματός του -δηλαδή, τον κεντροδεξιό χαρακτήρα του- και αναλώθηκε σε έναν ανταγωνισμό με το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ, διολισθαίνοντας σταδιακά σε θέσεις μάλλον κεντροαριστερές. Με άλλα λόγια, ο Αντώνης Σαμαράς, έχοντας μπερδέψει το φιλολαϊκό στοιχείο της Νέας Δημοκρατίας με το κεντροαριστερό, έπαιζε για να τα κερδίσει όλα και το μόνο που κατάφερνε ήταν κάθε φορά να χάνει και περισσότερα. Στο τέλος, το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να δείξει ότι, ως προς τις δυνατότητές του, δεν υπερέβαινε τον τελευταίο των Παπανδρέου -τελευταίο από πάσης απόψεως.
Οταν πια, στα τέλη του 2011, υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, αποδεχόμενος τη δανειακή σύμβαση, τα όσα ακολούθησαν την αναστροφή του είναι μια ιστορία τόσο θλιβερή όσο και η υποχώρηση του ελληνικού στρατού από τον Σαγγάριο: Συγκυβερνούσε αντιπολιτευόμενος, προκάλεσε τις εκλογές εξαιτίας του πείσματός του να αποδείξει ότι υπήρχε και μια «κόκκινη γραμμή» από την οποία δεν θα υποχωρούσε, έκανε και μία αξιοθρήνητη προεκλογική εκστρατεία διεκδικώντας την αυτοδυναμία, ώσπου σωρεύοντας λάθη επί λαθών κατέληξε στον εξευτελισμό του 18,85%.
Στις 6 Μαΐου ο Αντώνης Σαμαράς υπέστη μία συντριπτική, προσωπική ήττα. Το ξέρουν οι πάντες, το λένε ώς και τα πουλάκια της δημώδους παράδοσης. Κατά πόσον όμως το συναισθάνεται και ο ίδιος είναι αμφίβολο. Πάντως, οφείλει να σταθμίσει, από τη μία πλευρά, το χρέος του προς τον τόπο και την παράταξη και, από την άλλη, τη φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός. Εφόσον έχει επίγνωση της ευθύνης του, είναι βέβαιο ότι το χρέος του θα υπερτερήσει και θα κάνει πίσω, ανοίγοντας τον δρόμο προς τη διάδοχη κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να παράσχει την πλήρη υποστήριξή του, ώστε η Κεντροδεξιά να δώσει τη μάχη των επομένων εκλογών με πνεύμα ομοψυχίας. Είναι, πάνω απ’ όλα, ζήτημα τιμής. Είναι όμως και ζήτημα επιβίωσης, διότι μόνον θυσιάζοντας φιλοδοξίες που δεν έχουν ελπίδα πραγμάτωσης διασώζει την υστεροφημία του. Οταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ παραιτήθηκε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 1985, ένας συνεργάτης του τον ρώτησε γιατί φεύγει, ενώ την ίδια στιγμή ελέγχει ολόκληρη την κοινοβουλευτική ομάδα. «Για να με ρωτάνε γιατί έφυγα και όχι γιατί έμεινα» ήταν η απάντηση του τελευταίου γνήσιου ευπατρίδη της πολιτικής. Σημειωτέον, δε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς θεωρεί εαυτόν πολιτικό απόγονο του Αβέρωφ...
Αντίλαλοι;
Τώρα πια δεν έχει και πολλή σημασία. Το επισημαίνω παρ’ όλα αυτά για τους σχολαστικούς. Για όσους το πρόσεξαν, το έμβλημα της Ποιμενικής Συμφωνίας (που τώρα υποθέτω ότι βρίσκεται στον παράδεισο όπου ο καλός θεούλης στέλνει τα θνησιγενή κόμματα) ήταν δύο φουσκωμένα ιστία: Το μεγαλύτερο σε χρώμα σκούρο μπλε, το μικρότερο πράσινο. Πρέπει να οφείλεται σε σύμπτωση ότι ακριβώς ίδιο είναι και το έμβλημα της τράπεζας Credit Suisse! Με μόνη διαφορά ότι συνδυάζει το γαλάζιο με το σκούρο μπλε, μάλιστα στην ίδια απόχρωση με εκείνο της Ποιμενικής Συμφωνίας. Δεν είναι απλή σύμπτωση, αλλά διαβολική, δεδομένου ότι το εν λόγω κόμμα ιδρύθηκε για να πολεμήσει τη δικτατορία των τραπεζών και βρέθηκε να έχει το ίδιο σήμα με μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου. Εκτός αν ο λόγος της σύμπτωσης βρίσκεται στην αλήθεια που έχει μέσα του ο στίχος του -αδίκως παραγνωρισμένου- ποιητή της γενιάς του 1930 Φωκίωνος Γαρδούμπα: «Οι βαθύτερες φωνές μέσα μας είναι αντίλαλοι»...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment