ΠΟΙΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ Σ.ΔΑΝΑΛΗ

Η κοινωνική και εκλογική βάση των Κομμουνιστικών σοσιαλιστικών και σοσιολδημοκρατικών κομμάτων στις μεγάλες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης ,δηλαδή Γερμανία ,Γαλλία .Ιταλία .Αγγλία κ.λ.π ,κατά τον μεσοπόλεμο αλλά και μεταπολεμικά απο το 1950 μέχρι και την πτώση των χωρών του υπαρκτού Σοσιαλισμού , ήταν το εργατικό προλεταριάτο . Η λέξη προλετάριος .είναι λατινική λέξη και έτσι έλεγαν στην αρχαία Ρώμη τους Ρωμαίους πολίτες χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο που ζούσαν απο την εκμίσθωση της εργασίας τους , και απο την κρατική επιχορήγηση ( άρτος και θεάματα). Τον όρο αυτόν χρησιμοποίησαν για να περιγράψουν ανάλογες καταστάσεις στην σύγχρονη πραγματικότητα τα μαρξιστικά κόμματα . Στην Ελλάδα το 85 % του πληθυσμού έχει δικό του σπίτι ,ο Έλληνας εργάτης της οικοδομής, απο τους ελάχιστους που υπάρχουν ,έχει ιδιοκτησία 2 σπίτια . Δέν είναι προλετάριος αλλά μικροαστός ιδιοκτήτης . Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν προλετάριοι αλλά μικροαστοί . Ακόμη και η πρωτοπορία της κυρίας Παπαρήγα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος , Εκεί που φθάσανε το ωρομίσθιο στα 100 ευρώ και δεν πατάει πλοίο , όλοι αυτοί είναι ιδιοκτήτες σπιτιών μικροαστοί και όχι προλετάριοι . Οι γιατροί ,δικηγόροι ,μηχανικοί ,συμβολαιογράφοι κ.λ.π είναι μεσοαστοί . Η Ελληνική μικροαστική ,και Αστική τάξη χωρίζεται σε δύο κατηγορίες σε εκείνη που δουλεύει παραγωγικά και σε εκείνη που ζεί παρασιτώντας σε βάρος του δημοσίου ,είναι σχεδόν στην μέση ποσοτικά διαιρεμένη . Οι ψηφοφόροι της Ελληνικής "αριστεράς " όπως και οι φοιτητές που έχουν καταλάβει τα πανεπιστήμια ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία στην μικροαστική η αστική τάξη που ζει παρασιτώντας σε βάρος του δημοσίου .

Η μόνη μας ελπίδα
Tου Αλεξη Παπαχελα
Η υγιής αστική τάξη αυτής της χώρας νιώθει ότι έχει πέσει θύμα της ευπρέπειας και της σιωπής της. Δεν έχει τον δικό της «Φωτόπουλο» μέσω του οποίου μπορεί να απειλεί, να εκβιάζει και να επιβάλλει τους όρους της. Πληρώνει τους φόρους της, τηρεί τους νόμους, αλλά εν τέλει γίνεται και πληρώνει πάλι η ίδια τον λογαριασμό. Νιώθει αδύναμη μπροστά στον φοροφυγά γείτονα ή συνάδελφο, ο οποίος γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους και λειτουργεί ως πειρατής. Αισθάνεται αυτό ακριβώς που ζει κάθε φορά που περιμένει στο αυτοκίνητο σε μια ουρά για να στρίψει στο φανάρι και ξαφνικά ο «μάγκας» Nεοέλληνας προσπερνάει όλη την ουρά, μπαίνει μπροστά μπροστά και στρίβει πρώτος, καμαρωτός καμαρωτός.
Για πρώτη φορά φλερτάρει ακόμη και με την ιδέα να αρχίσει να λοιδορεί δημοσίως τους γνωστούς φοροφυγάδες ή να σταματήσει να πληρώνει το χαράτσι της ΕΡΤ που συντηρεί ένα πελατειακό, απίθανο σύστημα ρουσφετιών. Τη συγκινεί ένα κίνημα του τύπου «δεν πληρώνω», αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει καλά ότι αυτό θα είναι το τέλος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτό που την τρελαίνει είναι οι συνεχείς «προδοσίες». Η δυναμική αστική τάξη ανέδειξε τον Σημίτη, αλλά είδε το παλαιό ΠΑΣΟΚ να τον καταβροχθίζει μετά την ήττα του ασφαλιστικού. Η ίδια τάξη επένδυσε στον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος έλεγε όλα τα σωστά αλλά δεν τόλμησε ποτέ να τα εφαρμόσει. Πίστεψε στο μεταμοντέρνο όραμα του κ. Παπανδρέου, αλλά το είδε να τελματώνει στις αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ και στη διοικητική ανεπάρκεια του αρχηγού του.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Τόσα χρόνια αυτή η αστική τάξη είχε παραδώσει τη χώρα στον λαϊκισμό και σε μια ιδιότυπη «αριστεροσύνη». Τα «παιδιά» της δεν τόλμησαν ποτέ να τα βάλουν με το αριστερο-δεξιο-πασοκικό συνονθύλευμα συνδικαλιστών στα πανεπιστήμια, είτε από φόβο είτε από αστική μαλθακότητα.
Νομίζω όμως ότι, επιτέλους, η δυναμική αστική τάξη αρχίζει να ξυπνάει. Αυτό συμβαίνει αναγκαστικά. Δεν αντέχει να πληρώνει φόρους επειδή το πολιτικό σύστημα δεν τολμά να θίξει τους πελάτες του. Εξοργίζεται με την ανικανότητα, τη διαφθορά, την ομερτά μεταξύ λαμογιών και διεφθαρμένων πολιτικών ή κρατικών λειτουργών. Για πρώτη φορά αρχίζει να ενδιαφέρεται για την πολιτική, αν και σιχαίνεται τους πολιτικούς παλαιάς κοπής. Συζητάει, ψάχνεται, αναζητεί τρόπους να κάνει τη διαφορά.
Κοιτάξτε τι γίνεται στα πανεπιστήμια. Τα παιδιά της οργανώνονται και αντιστέκονται στη δικτατορία της συναλλαγής, της μετριότητας και των αναγκαστικών καταλήψεων. Το ενδιαφέρον είναι πως σε άλλες σχολές είναι ανεξάρτητα, σε άλλες ΔΑΠίτες, σε άλλες ΠΑΣΠίτες, αλλά όλοι δίνουν τη μάχη για ανοικτά πανεπιστήμια. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία και τη μεγάλη κρίση θα ξεπηδήσει μια νέα γενιά που δεν θα έχει τίποτα να κάνει με τα κομματικά στερεότυπα και θα έχει παραστάσεις από τον ευρύτερο κόσμο γύρω μας. Η ελπίδα μας, η μόνη μας ελπίδα, είναι οι σημερινοί 30άρηδες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να ξηλώσουν την κουλτούρα της μαγκιάς, της αρπαχτής και της ψευτοαριστεροσύνης που μας κληρονόμησε η περιώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου.
Δεν είναι εύκολο τώρα να δούμε την επόμενη μέρα, γιατί το κτήνος του λαϊκισμού σφαδάζει με θυμό. Αυτός όμως ο λαός, όσο αυτοκαταστροφικός και αν γίνεται ώρες ώρες, έχει τη μαγική ικανότητα να επιβιώνει και να αυτοδιορθώνεται...