ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ Η ΧΩΡΑ

Η Ελλάδα μετά την υποτίμηση του Μαρκεζίνη το 1951 άρχισε να αναπτύσσεται ταχύτατα με ρυθμούς 8% ετησίως ήταν η σαν την σημερινή Κίνα για την Ευρώπη της εποχής . Μέχρι την δικτατορία είχε δημιουργηθεί ακόμη και βαριά βιομηχανία ,χαλυβουργία ναυπηγεία διυλιστήρια πετρελαίου αλλά και υφαντουργία βιομηχανίες ηλεκτρικών συσκευών . Στο βιβλίο του "ΤΟ ΣΧΈΔΙΟ Μάρσαλ και η ανασυγκρότηση της Ελληνικής οικονομίας"" ο κος Σταθάκης σημερινός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ γράφει ότι η Αμερικανική αποστολή στην Ελλάδα δεν περίμενε ότι στην Ελλάδα θα δημιουργηθεί βαριά βιομηχανία .Στο τέλος της δικτατορίας με την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση ανέβηκε ξαφνικά ο πληθωρισμός στο 20 % ένδειξη ότι η Ελληνική οικονομία άρχισε να χάνει σε παραγωγικότητα . Διότι και η δικτατορία ακολούθησε την ίδια πολιτική του πολιτικού συστήματος και φόρτωνε τις δημόσιες επιχειρήσεις και τον στενό δημόσιο τομέα με υπεράριθμους υπαλλήλους με άλλοθι τον " κομμουνιστικό κίνδυνο " απο την ανεργία . Η αρχή της αποβιομηχάνισης της χώρας άρχισε την μεταπολίτευση . Η κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή αντί να μηδενίσει τον πληθωρισμό τον έσερνε στο 20 % και παραπάνω επι 7 χρόνια και επιπλέον έβαζε και αγορανομική διατίμηση στα προϊόντα , τα τραπεζικά επιτόκια ανέβηκαν στο 25% , το κόστος του χρήματος έγινε απαγορευτικό για την βιομηχανία και βιοτεχνία . Οι περισσότερες βιομηχανίες είχαν μικρό ποσοστό ίδιων κεφαλαίων , με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας να γίνει προβληματικό οικονομικά ,οι λεγόμενες προβληματικές βιομηχανίες . Ο λόγος που οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες του κόσμου Γερμανία και Ιαπωνία έχουν κύρια επιδίωξη στην νομισματική τους πολιτική χαμηλό πληθωρισμό είναι για να αποφύγουν το κλείσιμο των βιομηχανικών επιχειρήσεων . Επίσης κρατικοποίησε την Ολυμπιακή το συγκρότημα ΑΝΔΡΕΆΔΗ τις συγκοινωνίες το 60 % σχεδόν του ΑΕΠ το παρήγαγε ο δημόσιος τομέας . Ο οποίος δεν οργανώθηκε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως ο Σκανδιναβικός αλλά αφέθηκε στον αυτόματο πιλότο . Το κερασάκι της τούρτας ήταν ο Α.Παπανδρέου αυτός αφού ξόδεψε μερικά δισεκατομμύρια στις προβληματικές μετά τις έκλεισε και έκανε όλους τους εργαζόμενους σε αυτές δημόσιους υπαλλήλους . δημιούργησε προηγούμενο και έτσι οι εργαζόμενοι σε όλες τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες είχαν σαν σκοπό την εκδίωξη των εργοδοτών και την «κοινωνικοποιήσει» της επιχείρησης δηλαδή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι μόνιμοι και να μην δουλεύουν . Εφάρμοσε τον «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό» και κατάργησε κάθε ιεραρχία έλεγχο και αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα . Εφάρμοσε την «λαϊκή συμμετοχή» με τους συνδικαλιστές κουμανταδόρους και την τοπική αυτοδιοίκηση πυλώνα " ανάπτυξης και ευνομίας ' έβαλε τον " λύκο μπιστικό " όπως λέει και η παροιμία έτσι μοιραία φθάσαμε στην αποβιομηχάνιση της χώρας , το δυσθεόρατο δημόσιο χρέος 100% του ΑΕΠ και σε έναν τεράστιο και ανεξέλεγκτο δημόσιο τομέα με στρατιές αργόμισθων καλοπληρωμένων υπαλλήλων . Από τότε η χρεοκοπία ήταν προδιαγεγραμμένη .Μπήκαμε στο Ευρώ σχεδόν ανώδυνα βοήθησε πολύ η άνοδος του χρηματιστηρίου το 1999 από την οποία το κράτος μάζεψε πολλά έσοδα . Το ευρώ αποδείχθηκε ένα πολύ σκληρό νόμισμα από αρχική ισοτιμία με το δολάριο 0.9 έφθασε στο 1,3 του δολαρίου ,η Ελλάδα μπήκε με πολύ χαμηλή ισοτιμία 340 δρχ ανά ευρώ θα έπρεπε να μπει με 700 δρχ ανα ευρώ . Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό διότι δεν θα καλύπταμε το κριτήριο του πληθωρισμού εάν κάναμε τέτοια υποτίμηση πριν μπούμε στο Ευρώ ο πληθωρισμός θα ανέβαινε στο 35 % . Μ ε ευρώ τόσο ακριβό οι λίγες παραγωγικές επιχειρήσεις που είχαμε στην χώρα δεν μπορούσαν να ανταγωνισθούν τα εισαγόμενα προϊόντα και με τις ευλογίες μας και επιδοτούμενες από το κράτος έφυγαν για Βουλγαρία Ρουμανία Αλβανία . Έτσι η χώρα δεν παρήγαγε τίποτε στο ισοζύγιο πληρωμών δημιουργήθηκε ένα τεράστιο έλλειμμα και ένα μεγάλο μέρος της ανεργίας το απορροφούσε το δημόσιο με διορισμούς ,στρατιές υποαπασχολουμένων υπαλλήλων στο δημόσιο με μηδενική απόδοση και παραγωγικότητα πληρωνόντουσαν με τα δανεικά του κράτους από τις αγορές . Η τεράστια φούσκα της Ελληνικής οικονομίας ήταν θέμα χρόνου να σκάσει όπως και έγινε . Η παγίδα του μοντέλου της φθηνής εργασίας Του Κωστα Καλλιτση / kallitsiskostas@yahoo.cοm Στα μέσα της 10ετίας του 1980, αφηγείται ο M. Spence (που μαζί με τον G. Akerlof και τον J.Stiglitz είχε κερδίσει το Νομπέλ Οικονομίας το 2001) τον είχαν καλέσει στη Ν. Κορέα. Το μείζον πρόβλημα που συζητούσαν με άγχος ήταν ότι, μετά από δύο 10ετίες, το μοντέλο ανάπτυξης με φθηνή εργασία είχε φάει τα ψωμιά του. Είχε καταστεί μη ανταγωνιστικό, διότι οι μισθοί είχαν αυξηθεί πολύ συγκριτικά με εκείνους άλλων χωρών. Μάλιστα, κυριαρχούσε η ιδέα να παγώσουν οι μισθοί, ώστε να διασωθεί η ανάπτυξη. Τους θύμισα -γράφει ο Μ. Spence- ότι στόχος της ανάπτυξης είναι, ακριβώς, η αύξηση των μισθών. Και τους εξήγησε ότι αυτό που περιέγραφαν ως πρόβλημα ήταν, αντιθέτως, η απόδειξη της επιτυχίας τους. Απλώς, είχε φθάσει η ώρα να περάσουν σε νέο μοντέλο ανάπτυξης (*). Το πέρασμα από το μοντέλο του φθηνού «εργατικού κόστους» στο μοντέλο της ακριβής ανάπτυξης είναι κρίσιμο στοίχημα. Δεν το κερδίζουν όλοι, ούτε εύκολα. Στην 10ετία του 1970, οι «Τίγρεις ης Ασίας» (Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν και Ν. Κορέα) ήταν οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς του κόσμου σε ρούχα και παπούτσια, βιομηχανίες έντασης (φθηνής) εργασίας. Στη 10ετία του 1980, αυτές οι βιομηχανίες έφυγαν και μετακόμισαν σε Ινδονησία, Βιετνάμ, Κίνα και Μπανγκλαντές. Γιατί οι «Τίγρεις» έπαψαν να διαθέτουν τόσο φθηνή εργασία. Η παραγωγική δομή τους προσανατολίστηκε σε νέα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, έντασης κεφαλαίου και γνώσης. Η διατηρήσιμη μεγέθυνση προϋποθέτει συνεχείς διαρθρωτικές αλλαγές και καινοτομία. Ορισμένες χώρες την πετυχαίνουν. Αλλες, όχι. Η πατρίδα μας δεν συγκαταλέγεται στα προς μίμηση παραδείγματα. Στην ιστορική διαδρομή της, οι δυνάμεις του παρασιτισμού αποδείχτηκαν πάντα ισχυρότερες από τις δυνάμεις της παραγωγής, της καινοτομίας και της παραγωγικότητας. Και σήμερα. Γι’ αυτό μένει κολλημένη στο μοντέλο της φθηνής εργασίας. Σύντομη αναδρομή: Πριν από 100 χρόνια, από την αρχή του 20ού αιώνα έως το 1912, η ελληνική οικονομία απογειώνεται συγκριτικά με τις άλλες ευρωπαϊκές, πολλοί μιλούν για ένα «οικονομικό θαύμα». Και μετά, ακολουθεί η καταστροφή του 1922... Στον μεσοπόλεμο, με νέο μοντέλο προστατευμένης ανάπτυξης, η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται με 7-8% επί δύο 10ετίες, η χώρα βγαίνει θεαματικά από την κρίση του 1929. Και ακολουθεί το καθεστώς της 4ης Αυγούστου κι ο μεγάλος διχασμός... Μεταπολεμικά, επιβάλλεται ένα αυταρχικό μοντέλο αναπαραγωγής, στηριγμένο στην απαγόρευση του συνδικαλισμού, τη στέρηση ελευθεριών και τη μαζική μετανάστευση. Το οποίο, διαβαίνοντας τις κρίσεις του 1974 και 1978, κατέληξε στις «προβληματικές» το 1979 και στην «αλλαγή με τσιφτετέλια»... Τέλος, η νέα ευκαιρία που δημιουργήθηκε από τα μέσα της 10ετίας του 1990, άφησε άθικτο το κράτος, εξαντλήθηκε εν πολλοίς σε έργα υποδομής και (χάρη στο φθηνό χρήμα λόγω ευρώ...) στην «ελληνική φούσκα» με δανεικά. Σε μια παγκόσμια αγορά που μεταβάλλει διαρκώς τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε εθνικής οικονομίας και η σουμπετεριανή δημιουργική καταστροφή είναι επιβλητικά παρούσα, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι (έτσι, χωρίς σχέδιο, αδαής...) να αναζητείς απαντήσεις στις πρακτικές του χθες. Στο φθηνό «εργατικό κόστος», με φθηνό μισθό και φθηνές απολύσεις. Αυτό, δηλαδή, το οποίο κάνει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Στο πεδίο, βεβαίως, της διαλυμένης αγοράς εργασίας και της υπερπαραγωγής 1,2 εκατομμυρίων ανέργων... (*) M. Spence, The Next Convergence, 2011