ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ?

ΣΧΟΛΙΟ Σ.ΔΑΝΑΛΗ

Η κρίση είναι μόνιμη στον καπιταλισμό αλλά αυτή τον αναζωογονεί ,όπως στο δένδρο όταν του κόβεις τα ξερά κλαδιά . Εάν ανατρέξετε απο τον υβριδικό καπιταλισμό μετα την αναγέννηση και τον πραγματικό καπιταλισμό μετά την βιομηχανική επανάσταση στην Αγγλία εκείνο που τον ακολουθούσε πάντοτε ήταν οι κρίσεις οικονομικές και κοινωνικές . Εάν ανατρέξουμε στα τελευταία 60 χρόνια του καπιταλισμού είναι και αυτά μια συνεχής κρίση . Η επικράτηση του κομμουνισμού στην Κίνα, κρίση του Βερολίνου ,της Κορέας ,το Βιετνάμ . Ο στασιμοπληθωρισμός της δεκαετίας του 70 , η αποδέσμευση του δολαρίου απο την χρυσή βάση επί Νίξον και άλλες πολλές . Αλλά πάντοτε αναγεννιόταν σαν τον φοίνικα και θέριευε πιο πολύ . Το μόνο καθεστώς που βίωνε "σε συνεχή ακινησία και ηρεμία " ήταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός . Αλλά τα προβλήματα υπήρχαν και ήταν κλεισμένα αεροστεγώς με αποτέλεσμα να αυξηθεί τόσο πολύ η πίεση ώστε να ανατιναχθεί ξαφνικά όλο το οικοδόμημα . Όσον αφορά την Ελλάδα δεν πάσχει απο καπιταλιστική κρίση αλλά απο αυτήν που έπασχαν οι χώρες του υπαρκτού καπιταλισμού και γι αυτό χρεοκόπησαν . Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού μετά την Κούβα έχει έναν τεράστιο αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα με χιλιάδες αργόμισθους . Επίσης εκατομμύρια καλοπληρωμένους συνταξιούχους οι οποίοι συνταξιοδοτήθηκαν απο τα 45 η 50 χρόνια τους και όλες οι παροχές του κράτους .παιδεία ΕΣΥ κ.λ.π δουλεύουν ανεξέλεγκτα με τεράστιο κόστος και άθλιες υπηρεσίες . Αυτά πρέπει να διορθώσουμε απο μόνοι μας εάν θέλουμε να υπάρξουμε σαν χώρα και σαν λαός.

Κρίση της Ελλάδας, κρίση της Ευρώπης
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Η πίεση των Ευρωπαίων ηγετών προς το ελληνικό πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ακολουθεί πλέον επικίνδυνες ατραπούς. Οχι μόνο για την κλυδωνιζόμενη Ελλάδα, αλλά για την ίδια την πολιτική ουσία της ενιαίας Ευρώπης. Οι ηγέτες των μεγάλων κρατών-μελών της Ε.Ε. αλλά και οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών ευρίσκονται προφανώς σε αμηχανία ενώπιον της δεινής κρίσης που μαστίζει τη Ζώνη του Ευρώ και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς θα βγουν από την κρίση τα κράτη και η ίδια η Ευρώπη, δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να αποφασίσουν να θέσουν το εθνικό και ευρωπαϊκό συμφέρον υπεράνω του συμφέροντος των χρηματοπιστωτικών ελίτ. Βρίσκονται σε πολιτική αφλογιστία. Εν τη απογνώσει τους, κάποτε και με τοπική εκλογική ιδιοτέλεια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιδρούν σπασμωδικά ή και σκαιά απέναντι στον πιο αδύναμο και προβληματικό κρίκο της ευρωαλυσίδας, την υπερχρεωμένη Ελλάδα. Οι αφόρητες πιέσεις προς την αντιπολίτευση, η εκβιαστική εκμαίευση της συναίνεσης, το παιχνίδι με την 5η δόση, η κυνική δήλωση περί απωλείας της εθνικής κυριαρχίας από τον πρόεδρο του Eurogroup κ. Γιουνκέρ, η περιγραφή των Ελλήνων ως συλλήβδην οκνηρών και πονηρών, η χυδαία λαϊκιστική αρθρογραφία σε ευρωπαϊκά μέσα, χωρίς έρευνα και γνώση, όλα τούτα, αφενός, πυροδοτούν τον ευρωσκεπτικισμό και τον αντιδυτικισμό σε ευρύτατα στρώματα του συνθλιβόμενου ελληνικού λαού και, αφετέρου, διαχέουν στους ευρωπαϊκούς λαούς ρητορεία μίσους και φυλετικά στερεότυπα. Ποια Ευρώπη θα προκύψει ύστερα από αυτό το κύμα μισαλλοδοξίας, όποτε και όπως παρέλθει η κρίση;
Στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης βρίσκεται η ευρωπαϊκή κρίση. Κρίση ταυτότητας, κρίση συνείδησης, κρίση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κρίση ηγεσίας και οράματος, κρίση από σύγκρουση συμφερόντων. Συγκρούονται τα έθνη-κράτη και η συνομοσπονδία τους με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, παγκοσμιοποιημένο, επιθετικό και αχαλίνωτο. Και οι ηγέτες των δημοκρατιών αποδεικνύονται υποδεέστεροι των περιστάσεων, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι, αναίσθητοι, ανίσχυροι, υποτελείς σε προσωπικές δεσμεύσεις και νοητικά στερεότυπα.
Η συζήτηση για έκδοση ευρωομόλογου και προστατευμένη διαχείριση των εθνικών χρεών, μια συζήτηση που ξεκινά από την εποχή του Ζακ Ντελόρ, πρέπει να ολοκληρωθεί επειγόντως, για τη διάσωση όχι μόνο των υπερχρεωμένων κρατών-μελών, αλλά για τη διάσωση και ενίσχυση της ίδιας της ευρωπαϊκής οντότητας.
Το ευρωπαϊκό New Deal για την αναδόμηση της Ευρωζώνης που προτείνουν οι έξι Ευρωπαίοι ηγέτες σε χθεσινή τους διακήρυξη μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια τολμηρή πολιτική που θα δώσει νέα ιστορική προοπτική στην Ευρώπη (http: //liten. be//XjxLp). Την προσυπογράφουν έμπειροι πολιτικοί, όπως ο Τζουλιάνο Αμάτο, τ. πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Γκι Φερχόφσταντ, τ. πρωθυπουργός του Βελγίου, νυν επικεφαλής της Συμμαχίας Φιλελευθέρων - Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Μισέλ Ροκάρ, τ. πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μάριο Σοάρες, τ. πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας, ο Ενρίκε Μπαρόν, πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, ο Γιάτσεκ Σαριούζ Βόλσκι, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής. Περιμένουμε να την προσυπογράψει και κάποιος πολιτικός ηγέτης από την κατ’ εξοχήν χώρα της κρίσης, την Ελλάδα.