Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ

Μπράβο κε Μανδραβέλη έστω και έπειτα απο ένα αποτρόπαιο έγλημα η κοινή γνώμη αρχίζει να καταλαβαίνει το τέρας που εξέθρεψε εν ονόματι μιας διεστραμμένης αριστεράς . Επί τριάντα χρόνια οι κάτοικοι των εξαρχείων και τα μαγαζιά της οδού Στουρνάρα ζούνε τον χειρότερο φασισμό που γεννήθηκε στην Ευρώπη . Μόνο τα es es του ΧΊΤΛΕΡ με το κυνηγητό των Εβραίων τους έχουν ξεπεράσει . Με ένστικτα απο το χειρότερο DNA του Ελληνικού λαού που προέρχεται απο όλους τους χαφιέδες της ιστορίας ,τελευταίο δείγμα οι κουκουλοφόροι καταδότες συνεργάτες των δυνάμεων Γερμανικής κατοχής της Ελλάδας . Με το ιδεολογικό πλαίσιο μιας διεστραμμένης αριστεράς για να θεωρούν τους εαυτούς τους και ήρωες . Εχοντας προπύργιο το Πολυτεχνείο και την Ανωτάτη Εμπορική (ΑΣΟΕ) και το περιβόητο ακαδημαϊκό άσυλο ,επί 30 χρόνια ανενόχλητοι καίνε και σκυλεύουν τις περιουσίες των φτωχών ανθρώπων και καταστρέφουν τα ΑΕΙ που έχουν υπο την κατοχή τους . Είναι θαύμα που δεν είχαμε αθώα θύματα τόσα χρόνια . Και όλα αυτά με την ανοχή μιάς εξ ίσου ανερμάτιστης κοινωνίας και ενός διαλλυμμένου κράτους τα οποία παρέμεναν απαθείς θεατές στις κραυγαλέες παρανομίες . Είναι δυνατόν μια τέτοια ανίκανη κοινωνία να μην χρεωκοπήσει ? Και πάλι τυχερή είναι που όλοι όσους βρίζει για άλλη μία φορά θα την σώσουν . Διότι άν μας άφηναν να χρεωκοπήσουμε όπως μας αξίζει την άλλη μέρα δεν θα είχαμε να φάμε και τέτοιοι που είμαστε θα τρώγαμε ο ένας τον άλλον.
Σχολίασε ο/η ΔΑΝΑΛΗΣ ΣΠΥΡΟΣ | 1


Πώς επωάστηκε το αυγό του φιδιού

Tου Πασχου Μανδραβελη

Πώς φτάσαμε στον θάνατο τριών ανθρώπων; Σιγά σιγά και με την ανοχή όλων μας. Για την ακρίβεια το ερώτημα είναι πώς δεν φτάσαμε νωρίτερα ώς εδώ. Πώς και δεν θρηνήσαμε κι άλλους νεκρούς. Οταν σε κάθε πορεία δίκην τελετουργικού οι μολότοφ πέφτουν σαν βροχή ήταν στατιστικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν το κακό. Κι έγινε...

Δεν ήταν η κακιά στιγμή, δεν ήταν ατύχημα. Ηταν η συνισταμένη πολλών παραγόντων, που καλλιεργούσαν και ενθάρρυναν αυτήν την επικίνδυνη ανομία. Οπως έγινε και με το τρομοκρατικό φαινόμενο που επιβίωσε επί μακρόν στη χώρα έτσι και αυτή η χαμηλής έντασης τρομοκρατία βρήκε πρόσφορο κοινωνικό έδαφος να αναπτυχθεί. Ηταν πολλοί εκείνοι που χαίρονταν κάθε φορά που φλέγονταν τράπεζες. Δεν περίμεναν φυσικά ότι κάποια στιγμή μαζί με τα οικήματα θα καίγονταν και άνθρωποι. Ολοι μιλούσαμε για γνωστούς-αγνώστους και ελεεινολογούσαμε την αστυνομία που δεν τους συλλαμβάνει. Μα, σαν πιανόταν κάποιος, πάντα και πριν δικαστεί βαφτιζόταν «αθώος». Ετσι τουλάχιστον ισχυρίζονταν όλοι εκείνοι που διοργάνωναν τα κινήματα συμπαράστασης. Σ’ αυτά τα κινήματα πάντα πρωταγωνιστούσαν οι εμβληματικές μορφές της προόδου. Πόσες φορές απέτρεψαν συλλήψεις, διότι «τα παιδιά ήταν αθώα»; Μην παρεξηγηθούμε: δεν ξέρουμε αν εκείνοι που είχαν συλληφθεί ήταν αθώοι ή ένοχοι. Αυτά τα αποφασίζουν τα δικαστήρια. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές την ετυμηγορία έβγαζαν στο πεζοδρόμιο και χωρίς δίκη κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Η έννομη τάξη καταλυόταν με την ανοχή όλων μας. Ετσι κι αλλιώς για ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς «νόμος είναι το δίκιο κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας» και όχι το Σύνταγμα της χώρας. Ανεχόμασταν τους προπηλακισμούς καθηγητών («κάτι στραβό θα είχαν πει»), τον προπηλακισμό του προέδρου της ΓΣΕΕ («κάτι στραβό θα είχε κάνει»), τις κατεβασμένες τζαμαρίες των μαγαζιών («μνημεία του καπιταλισμού»), μέχρι και να υπάρχει χωριό ανυπότακτων στο κέντρο της Αθήνας. Ετσι σιγά σιγά επωάστηκε το αυγό του φιδιού. Υπό την ανοχή μας και με τα χειροκροτήματα κάποιων. Η αλητεία βαφτίστηκε «δικαιολογημένη οργή» και κάθε φορά που γινόταν το κακό (μικρότερο από το χθεσινό) πάντα ήταν «προβοκάτσια» ή ευθύνη εκείνων που το υπέστησαν.

Η μεταπολίτευση τελείωσε με τον χειρότερο τρόπο. Με την οικονομία χρεοκοπημένη, με το κράτος διαλυμένο και την κοινωνία αποχαυνωμένη από τα απλοϊκά συνθήματα περί του «εγκληματικού καπιταλισμού» και του «τέρατος IMF», που μας δανείζει για να μην κάνουμε στάση πληρωμών. Το χειρότερο όμως είναι η αυταπάτη που συστηματικά καλλιεργείται στον λαό, ότι πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε, κάποιες σκοτεινές δυνάμεις απεργάστηκαν τη χρεοκοπία μας ή και τον θάνατο των τριών. Κρυφογελούσαμε όταν τα παιδιά φωνασκούσαν «να καεί, να καεί, το μπ... η Βουλή», δεν σταθήκαμε απέναντι στα φαινόμενα φασισμού που διάφορες ομαδούλες με κόκκινο μανδύα καλλιεργούσαν στην ελληνική κοινωνία. Οταν συνδικαλιστές του ΣΥΝ βγάζουν πανό μέσα στη Βουλή, επόμενο είναι κάποιοι διαδηλωτές να θεωρήσουν ότι είναι και δικό τους δικαίωμα να μπουκάρουν για να διαμαρτυρηθούν. Κλείσαμε τα μάτια στη μικρή ανομία, για να φτάσουμε στον άδικο και φρικτό θάνατο τριών ανθρώπων. Ο λογαριασμός της απερίσκεπτης μεταπολίτευσης έγινε πολύ μεγάλος και θα διογκώνεται όσο κρατάμε τα μάτια μας κλειστά.