ΑΓΟΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΚΑΙ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ

ΑΓΟΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΚΑΙ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ 17ΟΚ Γιά όλα αυτά τα μικρά νησιά με τον ελάχιστο πληθυσμό το κράτος δαπανά δισεκατομμύρια ευρώ . Μόνο για επιδοτήσεις στην ακτοπλοϊκή ,αεροπορική συγκοινωνία και την μεταφορά νερού ξοδεύει σχεδόν 3 δισεκατομμύρια ευρώ , Εάν υπολογίσουμε το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης , το κόστος της τοπικής αυτοδιοίκησης και το κόστος της παιδείας για τους ελάχιστους μαθητές ανεβαίνουμε σε αστρονομικά ποσά . Από τους κατοίκους ελάχιστοι πληρώνουν φόρους και ελάχιστοι κόβουν αποδείξεις θεωρημένες . Αλλά με τις υποδομές που έχουν κοστίσει δισεκατομμύρια στο κράτος αναπτύσσεται ο τουρισμός και αυτοί έχουν τεράστιο όφελος, θέλουν στους τρεις μήνες της καλοκαιρινής σαιζόν να βγάλουν τόσα χρήματα ώστε να ζουν πλουσιοπάροχα όλο τον χρόνο ,τα παληοχώραφα τους αποκτούν από αυτόν τον λόγο πολύ μεγάλη αξία, αλλά δεν θέλουν να πληρώνουν καθόλου φόρο. Και η δική τους ευημερία να δημιουργείται εις βάρος των υπόλοιπων φορολογουμένων οι οποίοι είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς το κράτος και μάλιστα φορολογούνται βαρύτατα . Μέχρι τελευταία βέβαια κανείς δεν νοιαζότανε γιατί υπήρχαν άφθονα χρήματα απο το δημόσιο χρέος αλλά τώρα το όνειρο τέλειωσε και ο "κάθε κατεργάρης στο πάγκο του ". Οι ιδεολόγοι της φοροδιαφυγής Της Μαρίας Κατσουνάκη «Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για φοροδιαφυγή στα μικρά νησιά», δήλωσε ο δήμαρχος Σύμης, προβάλλοντας ως επιχείρημα για την παραβατικότητα των καταστηματαρχών τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ακριτικό νησί στις υποδομές του. Η αντίδραση του δημάρχου στο ΣΔΟΕ και κατ’ επέκταση στους πολιτικούς προϊσταμένους του είναι βέβαιο ότι θα βρει πολλούς χειροκροτητές. Διαβάζω αναγνώστες της «Καθημερινής», που σχολιάζουν αρθρογραφία για τη φοροδιαφυγή, να υποστηρίζουν πως «είναι απαραίτητη για να επιβιώσουν οι φτωχοί και μη έχοντες» ή ότι δεν έχει νόημα να εκδίδει κανείς αποδείξεις, γιατί «τα παίρνουν οι ημέτεροι». Από τη μία, λοιπόν, υπάρχει το αναξιόπιστο κράτος, το οποίο δεκαετίες τώρα ξόδευε κατά το δοκούν για την αναπαραγωγή του, καλλιεργώντας την «υπέρ πάρτης» συναλλαγή• και από την άλλη, η διευρυμένη αντίληψη του «δεν πληρώνω» ως τιμωρία στο φαύλο σύστημα. Κάπως έτσι. Οπότε; Να εφαρμόσει ο καθένας τον δικό του φορομετρικό κανόνα, υπολογίζοντας βάσει μιας προσωπικής αξιοκρατικής και αξιολογικής κλίμακας; Να καταβάλλει ή να μην καταβάλλει την εισφορά του, να δηλώνει ή να μη δηλώνει τα εισοδήματά του ανάλογα με το αν, κατά τη γνώμη του, φορολογούνται επαρκώς ή όχι οι offshore εταιρείες, για παράδειγμα; Να θεσμοθετηθεί δηλαδή μια διευρυμένη φορολογική ανομία ως «απάντηση» σε ένα διεφθαρμένο και ανάλγητο πολιτικό προσωπικό (όπως βολεύει να ισοπεδώνουμε). Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός μιας κοινωνίας σε κρίση, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι γενικευμένη κοινωνική υποκρισία, τότε τι είναι; Αν (και) αυτό δεν είναι ασθένεια που σιγότρωγε και εξακολουθεί να σιγοτρώει τα θεμέλια της δημοκρατίας, τότε τι είναι; Πώς να αντιδράσει μετά ο επιχειρηματίας που είναι τυπικός και συνεπής στις φοροϋποχρεώσεις του ή ο μισθωτός και συνταξιούχος που κανένας δήμαρχος Σύμης δεν μπορεί να «καλύψει»; Ασφαλώς και το επίσημο κράτος (μέρος του οποίου είναι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση) αγνόησε επιδεικτικά τις υποδομές στη νησιωτική –και όχι μόνο– Ελλάδα, κατασπαταλώντας κοινοτικά κονδύλια σε πελατειακές διευθετήσεις ή άχρηστα έργα επίδειξης. Ομως, αντί αυτό να αποτελέσει επιχείρημα για την αλλαγή συμπεριφοράς και αντίληψης, χρησιμοποιείται ως όπλο για να εδραιωθεί η ανομία. Και το χειρότερο: θεωρητικοποιείται και συνοδεύεται από ιδεολογικό πρόσημο.