ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ

Πολύ ατυχής η σύγκριση της σημερινής Ελλάδας με την Βικτωριανή Αγγλία . Η Αγγλία την εποχή που περιγράφετε ήταν η μεγαλύτερη βιομηχανική χώρα του κόσμου , είχε προκύψει απο μιά βιομηχανική επανάσταση ,πρωτοφανή για την ανθρωπότητα , γεμάτη καινοτομίες και νέες εφευρέσεις . Υπήρχε μεγάλη ανισότητα ανάμεσα στην καινούργια καπιταλιστική αστική τάξη που έλεγχε τα μέσα παραγωγής το παγκόσμιο εμπόριο και τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου , και σε ένα τεράστιο εργατικό προλεταριάτο που δούλευε στις βιομηχανίες και στα δημόσια εργα στην χώρα . Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες , η παλιά άρχουσα τάξη , "έβλεπε με μισό μάτι " την αστική τάξη που συσσώρευε τον πλούτο και είχε ταχθεί υπέρ μιάς μικρής αναδιάρθρωσης και αύξησης του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών τάξεων ( Ντισραέλι ). Η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καθόλου βιομηχανία και παραγωγή αλλά όλος ο Ελληνικός λαός τρέφετε ο περισσότερος παρασιτικά απο το κράτος αυξάνοντας το δημόσιο χρέος . Δεν υπάρχει εθνική παραγωγική τάξη ( βιομήχανοι και βιοτέχνες ) . Τα υψηλά εισοδήματα και οι "πλούσιοι "φορολογούνται απο το κράτος ληστρικά ,και οι νόμοι δίνουν εξουσίες ελέγχου και επιβολής προστίμων τεράστιες στους εφοριακούς υπαλλήλους του κράτους . Οι μόνοι οι οποίοι μπορούν να εξασφαλίσουν υψηλά εισοδήματα και μεγάλη "κοινωνική ανισότητα " όπως την περιγράφετε είναι όσοι φοροδιαφεύγουν και εκείνοι που έχουν τις κατα τον νόμο αρμοδιότητες να τους ελέγχουν. ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΚΡΑ Tου Κωστα Iορδανιδη Βυθίσθηκε η κυβέρνηση στον κυκεώνα των αριθμών σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των δανειστών της χώρας και να εξασφαλίσει τη ρευστότητα που θα αποτρέψει την Ελλάδα από την άτακτη χρεοκοπία. Η θερινή χαλάρωση, η έξοδος των κατοίκων στα πάσης φύσεως θέρετρα, διευκολύνει τη συζήτηση για λήψη μέτρων που απομειώνουν δραματικά τα εισοδήματα όλων των τάξεων, πρωτίστως της μεσαίας, που αποτελεί το στήριγμα του αστικού κράτους. Η αποξένωση των τριών κομμάτων που συγκροτούν την κυβέρνηση συνεργασίας καθίσταται καθημερινώς πιο ευδιάκριτη. Η ενίσχυση των άκρων -του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ της αριστεράς και της Χρυσής Αυγής- είναι διαρκής και καθημερινή. Είναι προφανές ότι η κοινωνία οδηγείται σταδιακώς σε διχασμό, σε «δύο έθνη» και σε απώλεια της δυνατότητος των πρώην κομμάτων εξουσίας να ελέγξουν την κατάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βρετανός συντηρητικός πρωθυπουργός κ. Ντέιβιντ Κάμερον έχοντας πλήρη συνείδηση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσεως στο επίπεδο των πολιτών είχε διαπιστώσει την ανάγκη εισαγωγής μίας «επαναστατικής πολιτικής» στο επίπεδο της κοινωνίας, ανάλογης της «οικονομικής επαναστάσεως» που εισήγαγε η Μάργκαρετ Θάτσερ, όταν κατέκτησε την εξουσία το 1979. Αλλά η Βρετανία είναι μία μεγάλη χώρα - των παραδόσεων και του πολιτικού εμπειρισμού. Και ενάμιση αιώνα πριν, όταν η άκρως φιλελεύθερη πολιτική των Ουίγων διαίρεσε την Βρετανία σε «δύο έθνη», ο Βενιαμίν Ντισραέλι διαμόρφωσε μία νέα ιδεολογία των Συντηρητικών, που είχε στόχο την επανένωση των δύο σε «ένα έθνος». Το έπραξε ως πρωθυπουργός, ανατρέχοντας στις αρχές της αριστοκρατικής Αγγλίας -πριν από τη σαρωτική είσοδο των Ουίγων στην πολιτική σκηνή- και των παραδοσιακών υποχρεώσεων της ανωτάτης κοινωνικής και οικονομικής τάξεως προς τις ενδεείς μάζες που είχε δημιουργήσει η βιομηχανική επανάσταση. Η ιδεολογία του «ενός έθνους» που διαμόρφωσε ο Ντισραέλι -του οποίου θαυμαστής έχει δηλώσει ότι είναι ο κ. Κάμερον- ίσχυσε έως την εποχή της κ. Θάτσερ. Σήμερα επανέρχεται στο προσκήνιο, από έναν διάδοχό της στην ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας. Η Ελλάδα, χώρα μεταπρατών, αυτοαπασχολουμένων και αυτοδημιουργήτων, δεν έχει την αριστοκρατική παράδοση της nobless oblige και η μέριμνα για τις ασθενέστερες οικονομικώς τάξεις προωθήθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά, που εισήγαγε το οκτάωρο και ίδρυσε το ΙΚΑ, το οποίο καταλήστευσαν όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδος σε συνεργασία με τις διοικήσεις που διόριζαν. Δείχνει η κυβέρνηση και ιδιαιτέρως ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς ζήλο για την εφαρμογή του δημοσιονομικού προγράμματος. Ορθή η επιλογή. Αλλά ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε «δύο έθνη», σε όσους είναι συνεπείς εκόντες άκοντες προς τις διαρκώς αυξανόμενες υποχρεώσεις τους και σε όσους εκ συστήματος συσσωρεύουν πλούτο φοροδιαφεύγοντες ή παρανομούντες, διαλύει την κοινωνία. Από τον Μάιο του 2012 έχουμε συνεχείς διακηρύξεις προθέσεων για δίκαιο επιμερισμό των βαρών, αλλά το τίμημα καταβάλλουν νομοταγείς συνταξιούχοι, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες. Διόλου παράδοξο ότι οδηγούμεθα στα άκρα. Σχόλια