ΠΟΙΟΣ ΩΦΕΛΗΣΕ ΤΟΥΣ "ΡΑΝΤΙΕΡΗΔΕΣ " ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Μπράβο βάζεις ένα διαχρονικό ερώτημα και βασική απαίτηση της αριστεράς απο την απελευθέρωση και μετά . Η αριστερά νομίζω με πρώτο τον ΜΠΑΤΣΗ ο οποίος εκτελέστηκε μαζί με τον Μπελογιάννη μίλαγε για μια εθνική αστική τάξη η οποία να παράγει πλούτο με τα μέσα παραγωγής όπως έγινε στην Ευρώπη μετά την βιομηχανική επανάσταση ,ενώ στην Ελλάδα η αστική τάξη ήταν μεταπρατική και αποτελείτε απο ραντιέρηδες και εισαγωγεις οι οποίοι δεν ενδιαφερόντουσαν για την βιομηχανική και παραγωγική ανάπτυξη της χώρας. Τα ίδια έλεγε και ο Α.Παπανδρέου στην μεταπολίτευση με την δημιουργία του ΠΑΣΟΚ . Αλλά και αυτός πρώτος διδάξας την παλαβή αριστερά αντι βοηθήσει την ανάπτυξη μιας εθνικής παραγωγικής αστικής τάξης η οποία τότε υπήρχε στην Ελλάδα ,δημιούργησε άλλη μία παρασιτική αστική τάξη ,δηλαδή τους συνδικαλιστές του δημοσίου και των ΔΕΚΟ ,και την πλουσιοπάροχα αμοιβώμενη ελίτ του δημόσιου τομέα . Επίσης την αστική τάξη των κρατικοδίαιτων εργολάβων και προμηθευτών του δημοσίου . Ολοι αυτοί μαζί με την τάξη των εισαγωγέων και των εμπόρων ,οι οποίοι είχαν συμφέρον να προωθήσουν τα εισαγόμενα προϊόντα και όχι την εγχώρια παραγωγή , φρόντισαν να εξαφανίσουν εντελώς την εθνική παραγωγική αστική τάξη μαζί με την βιομηχανία και την βιοτεχνία . Ολοι αυτοί που βγαίνουν σήμερα στις τηλεοράσεις πρόεδροι των διαφόρων επιμελητηρίων εμποροβιομηχανικών αλλά δήθεν βιομηχανικών ,όχι μόνο δεν τους ενδιαφέρει το κόστος παραγωγής αλλά θέλουν να είναι όσον το δυνατόν υψηλότερο ώστε να μην υπάρχει εθνική παραγωγή που να συναγωνίζεται τα εισαγόμενα αλλά και να υπάρχει ζήτηση για τα προϊόντα που εισάγουν με υψηλούς μισθούς στο δημόσιο και χαμηλή παραγωγικότητα και ας αυξάνεται το δημόσιο χρέος . Αυτοί είναι οι άνθρωποι που υπερθεματίζουν σε αυξήσεις κατώτατων μισθών και ζητούν την κατάργηση όλων των μέτρων που επέβαλε η οικουμενική σε συνεργασία με την τρόϊκα . Εάν υπήρχε εθνικη αστική παραγωγική τάξη θα ζητούσε και άλλες μειώσεις μισθών ώστε τα Ελληνικά προϊόντα να είναι πιο ανταγωνιστικά και να παίρνουν μεγαλύτερα μερίδια αγοράς στην Ελλάδα και διεθνώς . Αλλωστε αυτό έκανε στην Γερμανία ο σιαλδημοκράτης Γκένσερ πριν μερικά χρόνια και η Γερμανία είναι η πρώτη εξαγωγική χώρα του κόσμου με μηδενική ανεργία . Συνήθως τα κόμματα με την "αριστερή φρασεολογία " και τέτοια έχουμε πολλά είναι πάντοτε τα πιο αντιδραστικά και επικίνδυνα. Οταν το εμπόριο βλάπτει την παραγωγή Του Μπαμπη Παπαδημητριου Με το χθεσινό σημείωμα (ευχαριστώ για τα σχόλιά σας!) προσπάθησα να φέρω στην προσοχή σας τη μεγάλη διαφορά αντίληψης για το κόστος εργασίας, μεταξύ όσων εμπόρων εισάγουν ίδια με τα εγχωρίως παραγόμενα και των άλλων, που παράγουν εγχωρίως τα ίδια αγαθά. Συμφωνούμε λοιπόν ότι ο επιχειρηματίας-έμπορος, έχει ελάχιστο ενδιαφέρον για το μέγεθος του δικού του κόστους εργασίας. Ενθερμα όμως υποστηρίζει μιαν όσο γίνεται υψηλότερη αμοιβή για όλους. Το κόστος εργασίας των εισαγομένων αποτελεί πονοκέφαλο για τον παραγωγό τους και όχι για τον διακινητή τους. Κι επειδή ο παραγωγός είναι σε άλλη χώρα, ο έμπορος «ξεχνά» να υπολογίσει το κόστος εργασίας που έχει ενσωματωθεί στο εμπόρευμα. Αν η ελληνική μονάδα παραγωγής υποχρεωθεί να αυξήσει το κόστος εργασίας, χωρίς προηγουμένως να επιτύχει βελτίωση της παραγωγικότητας, θα πρέπει να αυξήσει την τιμή του προϊόντος αναλογικά ή να περιορίσει το ποσοστό κέρδους ή να εμφανίσει ζημία. Η διαφορά είναι αυτονόητη και εξηγεί πολλά. Προφανώς, όλοι όσοι παράγουν μέσα στη χώρα, δεν επηρεάζονται με τον ίδιο τρόπο. Εκείνοι που εισάγουν όλες τις πρώτες ύλες που χρειάζεται η μεταποίηση, έχουν μικρότερο ενδιαφέρον για το κόστος εργασίας, από τους άλλους, που μεταποιούν δικές τους πρώτες ύλες. Αυτός που εισάγει φθηνό κατεψυγμένο και συμπυκνωμένο χυμό για την παραγωγή ανασυσταμένου αναψυκτικού, θα συντρίψει τις τοπικές χυμοποιίες με την εγχώρια πρώτη ύλη. Το ειδικό βάρος του εργασιακού κόστους είναι πολύ διαφορετικό για τις δύο ομοειδείς επιχειρήσεις. Μια παρατήρηση ακόμη. Εμποροι, επαγγελματίες παροχής υπηρεσιών και μικροί βιοτέχνες, καλά αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να διευρύνουν το περιθώριο κέρδους τους όταν η πελατεία τους έχει μεγαλύτερη εισοδηματική άνεση. Καλύτερα ακόμη αν δημιουργείται και κάποιος πληθωρισμός, που «λαδώνει» τον μηχανισμό. Πρόκειται για το «ιδεώδες κύκλωμα», που «μοιράζει ευρώ». Το πρόβλημα βρίσκεται στο απλούστατο γεγονός ότι χρειαζόμαστε εργάτες και αφεντικά, κόστος εργασίας και κεφαλαίου, ικανά να δημιουργήσουν εγχωρίως, προϊόντα και υπηρεσίες που θα μπορούν να αγοράζουν όλα τα ευρώ που τιμολογούν όσοι εισάγουν ξένη δουλειά, με ξένα λεφτά. Φίλος της χώρας και του εργαζόμενου δεν είναι όποιος μοιράζει πολλά που δεν τα έχει δημιουργήσει. Αλλά όποιος έχει φτιάξει πολλά και μοιράζεται δίκαια τα περισσότερα. Η ανοιχτή και ανταγωνιστική αγορά εργασίας έχει σχεδόν προσαρμοστεί και αυτό είναι σπουδαίο. Η αναδιάταξη, που είχε την «οικονομική ευφυΐα» και το «πολιτικό θάρρος» να περάσει η κυβέρνηση Παπαδήμου, θα έχει τελειώσει στους πρώτους μήνες του 2013. Κάποιοι όμως ονειρεύονται το «όπισθεν ολοταχώς» ή, αλλιώς, την «επεκτασιμότητα»!