ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ

Πολύ ωραία τα γράφεις αλλά προκύπτει ένα ερώτημα ,τι προκάλεσε αυτήν την χαλάρωση των ηθών η οποία δημιούργησε και την οικονομική χρεοκοπία της χώρας ; Ο τεράστιος και αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας , στενός και ΔΕΚΟ που δημιουργήθηκε απο την μεταπολίτευση και μετά . Το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του το οποίο δημιουργήθηκε πάλιν απο την μεταπολίτευση κααι μετά το οποίο οικοδομήθηκε κατά το Σοβιετικό πρότυπο εντελώς ανεξέλεγκτος χωρις κανένα οικονομικό έλεγχο ,χωρίς κανένα ιδιωτικοοικονομικό κριτήριο ,και τους υπαλλήλους εντελώς ανεξέλεγκτους ,χωρίς κανείς να μπορεί να τους τιμωρήσει χωρίς ανταμοιβή στους καλούς και κυρώσεις στους σκάρτους , χωρίς πουθενά να υπάρχει το διευθυντικό δικαίωμα στην διοίκηση και με τους συνδικαλιστές κουμανταδόρους επικεφαλής . Και όλο το προσωπικό του δημόσιου τομέα να θεωρεί οτι ο δημόσιος τομέας υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συντεχνιακά τους συμφέροντα και τις αργομισθίες τους και όχι για να εξυπηρετεί τον Ελληνικό λαό. Και μια γενιά μεγαλωμένη με τις μεγαλοστομίες της "παλαβής " αριστεράς άλλοθι όλων αυτών των χιλιάδων ανίκανων και αργόμισθων , η οποία έιχε μάθει να καταλαμβάνει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και να βανδαλίζει την δημόσια περιουσία " μαχόμενη " το κεφάλαιο το οποίο κατ αυτήν "απομυζά μέσω του δημόσιου τομέα τον μόχθο των εργαζομένων τεμπέληδων σε αυτόν " . Δηλαδή είναι δικαιολογημένη η κατεδάφιση και του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα της οικονομίας αλλά μπορούμε να τρεφόμαστε πλουσιοπάροχα με τα δανεικά του κράτους τα οποία και αυτά δεν είναι δανεικά αλλά μας τα χρωστάνε γιατί μας κλέβουν τον μόχθο που θα κάναμε εάν εργαζόμαστε . Επομένως κάθε κλέφτης του δημόσιου χρήματος δεν κάνει τίποτε παράνομο αλλά δουλεύει για την παγκόσμια επανάσταση της αριστεράς και της " προόδου" , Αλλά δεν πρέπει να παραλείψουμε την ευνουχισμένη πολιτική ηγεσία η οποία συμμετείχε στην δημιουργία όλου αυτού του οικοδομήματος αλλά και δεν είχε ποτέ το σθένος φοβούμενη το πολιτικό κόστος να προσπαθήσει να ανατρέψει αυτήν την νοσηρή κατάσταση . Και το κερασάκι της τούρτας ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη διαλαλεί ακριβώς τα ιδια και μας υπόσχεται να διατηρήσουμε το μοντέλο και τον τρόπο ζωής μας διότι άνετα μπορούμε να εκβιάσουμε τους Ευρωπαίους Μαζί τα φάγαμε;14 Tου Πασχου Μανδραβελη Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και του «όλοι μαζί τα κλέψαμε». Αυτή η διαφορά θολώνει αρκετά τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με το ερώτημα «πώς φτάσαμε ώς εδώ;». Σύμφωνοι: δεν μετείχαν όλοι οι Ελληνες στο «πάρτι» των προμηθειών, αλλά όλοι επωφεληθήκαμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τη φούσκα της α λα ελληνικά ανάπτυξης που φέρει τον διακριτικό τίτλο «Ρίχτε λεφτά στην αγορά». Φυσικά και δεν έκλεψαν τον κρατικό προϋπολογισμό όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι που τις περασμένες δεκαετίες έπαιρναν εφάπαξ μεγαλύτερα από τις εισφορές που είχαν καταβάλει. Ομως, η επιβάρυνση του προϋπολογισμού για την κάλυψη της διαφοράς, παρά το γεγονός ότι ήταν νομότυπη, δεν παύει να είναι υπαρκτή. Εγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Φυσικά και δεν έκλεψαν όσοι είχαν καφετέριες και γκαρσονιέρες στις πόλεις της περιφέρειας όπου φυτεύτηκαν τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αν και νομότυπα νοίκιαζαν τα σπίτια τους σε αλμυρές τιμές ή πουλούσαν τον εσπρέσο σε τιμές... Λονδίνου, το κόστος αυτής της «αναπτυξιακής» πολιτικής είναι υπαρκτό• και στην παιδεία και στον κρατικό προϋπολογισμό. Κι αυτό το κόστος έγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Μπορεί να ήταν λίγοι οι λίγοι εργολάβοι και τοπικοί άρχοντες που έκλεψαν στα μπετά, χτίζοντας αχρείαστες υποδομές σε ολόκληρη την επικράτεια. Ομως η βραχυχρόνια και πλασματική ευημερία διαχύθηκε και στις τοπικές οικονομίες. Τα δημαρχεία που χτίστηκαν στο πουθενά, οι κτιριακές εγκαταστάσεις πολυποίκιλων οργανισμών, που σήμερα ρημάζουν, έριξαν λεφτά στην αγορά, που κινήθηκε για λίγο, και μετά αυτά τα δανεικά του κράτους έγιναν εισαγωγές για κατανάλωση. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή στην οποία μετείχαμε όλοι, η φούσκα της ελληνικής οικονομίας μοίρασε άνισα μεν αλλά καθολικά τα πλασματικά οφέλη της. Μπορεί λίγοι να έκλεψαν πολλά, αλλά οι πολλοί επωφελήθηκαν έστω λίγο από τη διάχυτη σπατάλη. Επωφελήθηκαν οι αγρότες από τις επιδοτήσεις χωρίς παραγωγή, οι μικρομαγαζάτορες πουλώντας ακριβά τα προϊόντα τους, οι μικροϊδιοκτήτες καταστημάτων που πληρώνονταν τον «αέρα» από τη φούσκα που είχαν φτιάξει τα δανεικά. Το θέμα δεν είναι το παιχνίδι των ευθυνών που τώρα παίζει η ελληνική κοινωνία. Είναι η αυτογνωσία που θα μας επιτρέψει να πάμε παρακάτω. Να αλλάξουμε το σύστημα που δημιουργούσε εισοδήματα από το τίποτα και μεγάλο πλούτο στους λίγους. Μπορούμε να το κάνουμε; Μαζί τα φάγαμε;14 Tου Πασχου Μανδραβελη Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και του «όλοι μαζί τα κλέψαμε». Αυτή η διαφορά θολώνει αρκετά τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με το ερώτημα «πώς φτάσαμε ώς εδώ;». Σύμφωνοι: δεν μετείχαν όλοι οι Ελληνες στο «πάρτι» των προμηθειών, αλλά όλοι επωφεληθήκαμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τη φούσκα της α λα ελληνικά ανάπτυξης που φέρει τον διακριτικό τίτλο «Ρίχτε λεφτά στην αγορά». Φυσικά και δεν έκλεψαν τον κρατικό προϋπολογισμό όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι που τις περασμένες δεκαετίες έπαιρναν εφάπαξ μεγαλύτερα από τις εισφορές που είχαν καταβάλει. Ομως, η επιβάρυνση του προϋπολογισμού για την κάλυψη της διαφοράς, παρά το γεγονός ότι ήταν νομότυπη, δεν παύει να είναι υπαρκτή. Εγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Φυσικά και δεν έκλεψαν όσοι είχαν καφετέριες και γκαρσονιέρες στις πόλεις της περιφέρειας όπου φυτεύτηκαν τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αν και νομότυπα νοίκιαζαν τα σπίτια τους σε αλμυρές τιμές ή πουλούσαν τον εσπρέσο σε τιμές... Λονδίνου, το κόστος αυτής της «αναπτυξιακής» πολιτικής είναι υπαρκτό• και στην παιδεία και στον κρατικό προϋπολογισμό. Κι αυτό το κόστος έγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Μπορεί να ήταν λίγοι οι λίγοι εργολάβοι και τοπικοί άρχοντες που έκλεψαν στα μπετά, χτίζοντας αχρείαστες υποδομές σε ολόκληρη την επικράτεια. Ομως η βραχυχρόνια και πλασματική ευημερία διαχύθηκε και στις τοπικές οικονομίες. Τα δημαρχεία που χτίστηκαν στο πουθενά, οι κτιριακές εγκαταστάσεις πολυποίκιλων οργανισμών, που σήμερα ρημάζουν, έριξαν λεφτά στην αγορά, που κινήθηκε για λίγο, και μετά αυτά τα δανεικά του κράτους έγιναν εισαγωγές για κατανάλωση. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή στην οποία μετείχαμε όλοι, η φούσκα της ελληνικής οικονομίας μοίρασε άνισα μεν αλλά καθολικά τα πλασματικά οφέλη της. Μπορεί λίγοι να έκλεψαν πολλά, αλλά οι πολλοί επωφελήθηκαν έστω λίγο από τη διάχυτη σπατάλη. Επωφελήθηκαν οι αγρότες από τις επιδοτήσεις χωρίς παραγωγή, οι μικρομαγαζάτορες πουλώντας ακριβά τα προϊόντα τους, οι μικροϊδιοκτήτες καταστημάτων που πληρώνονταν τον «αέρα» από τη φούσκα που είχαν φτιάξει τα δανεικά. Το θέμα δεν είναι το παιχνίδι των ευθυνών που τώρα παίζει η ελληνική κοινωνία. Είναι η αυτογνωσία που θα μας επιτρέψει να πάμε παρακάτω. Να αλλάξουμε το σύστημα που δημιουργούσε εισοδήματα από το τίποτα και μεγάλο πλούτο στους λίγους. Μπορούμε να το κάνουμε; Μαζί τα φάγαμε; Tου Πασχου Μανδραβελη Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και του «όλοι μαζί τα κλέψαμε». Αυτή η διαφορά θολώνει αρκετά τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με το ερώτημα «πώς φτάσαμε ώς εδώ;». Σύμφωνοι: δεν μετείχαν όλοι οι Ελληνες στο «πάρτι» των προμηθειών, αλλά όλοι επωφεληθήκαμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τη φούσκα της α λα ελληνικά ανάπτυξης που φέρει τον διακριτικό τίτλο «Ρίχτε λεφτά στην αγορά». Φυσικά και δεν έκλεψαν τον κρατικό προϋπολογισμό όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι που τις περασμένες δεκαετίες έπαιρναν εφάπαξ μεγαλύτερα από τις εισφορές που είχαν καταβάλει. Ομως, η επιβάρυνση του προϋπολογισμού για την κάλυψη της διαφοράς, παρά το γεγονός ότι ήταν νομότυπη, δεν παύει να είναι υπαρκτή. Εγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Φυσικά και δεν έκλεψαν όσοι είχαν καφετέριες και γκαρσονιέρες στις πόλεις της περιφέρειας όπου φυτεύτηκαν τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αν και νομότυπα νοίκιαζαν τα σπίτια τους σε αλμυρές τιμές ή πουλούσαν τον εσπρέσο σε τιμές... Λονδίνου, το κόστος αυτής της «αναπτυξιακής» πολιτικής είναι υπαρκτό• και στην παιδεία και στον κρατικό προϋπολογισμό. Κι αυτό το κόστος έγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Μπορεί να ήταν λίγοι οι λίγοι εργολάβοι και τοπικοί άρχοντες που έκλεψαν στα μπετά, χτίζοντας αχρείαστες υποδομές σε ολόκληρη την επικράτεια. Ομως η βραχυχρόνια και πλασματική ευημερία διαχύθηκε και στις τοπικές οικονομίες. Τα δημαρχεία που χτίστηκαν στο πουθενά, οι κτιριακές εγκαταστάσεις πολυποίκιλων οργανισμών, που σήμερα ρημάζουν, έριξαν λεφτά στην αγορά, που κινήθηκε για λίγο, και μετά αυτά τα δανεικά του κράτους έγιναν εισαγωγές για κατανάλωση. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή στην οποία μετείχαμε όλοι, η φούσκα της ελληνικής οικονομίας μοίρασε άνισα μεν αλλά καθολικά τα πλασματικά οφέλη της. Μπορεί λίγοι να έκλεψαν πολλά, αλλά οι πολλοί επωφελήθηκαν έστω λίγο από τη διάχυτη σπατάλη. Επωφελήθηκαν οι αγρότες από τις επιδοτήσεις χωρίς παραγωγή, οι μικρομαγαζάτορες πουλώντας ακριβά τα προϊόντα τους, οι μικροϊδιοκτήτες καταστημάτων που πληρώνονταν τον «αέρα» από τη φούσκα που είχαν φτιάξει τα δανεικά. Το θέμα δεν είναι το παιχνίδι των ευθυνών που τώρα παίζει η ελληνική κοινωνία. Είναι η αυτογνωσία που θα μας επιτρέψει να πάμε παρακάτω. Να αλλάξουμε το σύστημα που δημιουργούσε εισοδήματα από το τίποτα και μεγάλο πλούτο στους λίγους. Μπορούμε να το κάνουμε;