ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΜΙΣΘΟΙ

Στο χρηματιστήριο όλες οι επιχειρήσεις είναι χρεοκοπημένες στα ΜΜΕ όλες οι επιχειρήσεις είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας . Παραγωγικές βιοτεχνίες και μικρές βιομηχανίες απομείναν ελάχιστες . Μεγάλες βιομηχανίες ελάχιστες μετρημένες στα δάχτυλα . Η ανεργία φθάνει το 20 %. Στον σύνδεσμο "βιομηχάνων " ο επικεφαλής είναι "ραντιέρης " έχει πουλήσει σε πολύ καλή τιμή την βιομηχανία του και κάθεται σε ένα βουνό απο λεφτά. Οσες επιχειρήσεις μετέχουν στον σύλλογο βιομηχάνων μόνο βιομηχανικές δεν είναι απλώς αεριτζίδικες . Ολοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι το μοντέλο αμοιβών που εφαρμόσθηκε είναι αποτυχημένο και κατάλληλο να δημιουργεί ανέργους και δημόσιους υπάλληλους . Το κυριότερο κόστος σε 'όλες τις επιχειρήσεις είναι το μισθολογικό . Τώρα στην Ελλάδα που δεν ξέρουμε τι είναι παραγωγή και τι είναι κόστος βρήκαμε μια καινούργια πατέντα το μη μισθολογικό κόστος ,το οποίο το δημιουργεί ο θεός και με μία κατάληψη και μία λιτανεία θα το εξορκίσουμε και θα γίνουμε η πιο παραγωγική οικονομία του κόσμου. Οι κατώτατοι μισθοί του ιδιωτικού τομέα πρέπει να γίνουν χαμηλότεροι της Πορτογαλίας και να αρθούν όλες οι στρεβλώσεις που υπάρχουν . Αυτά που λέγεται ότι προτείνει η τρόϊκα είναι τα ελάχιστα που πρέπει να γίνουν για να γίνει ανταγωνιστική η χώρα και να μειωθεί η ανεργία . Πρέπει όλοι να σκεφτούμε ότι τρείς δρόμοι ανάπτυξης υπάρχουν ο ένας είναι της Κίνας και της Χιλής που βασίζεται στο φθηνό εργατικό ,ο δεύτερος της Φινλανδίας της Δανίας και Ισραήλ που βασίζεται σε τρομερά Πανεπιστήμια και παραγωγή τεχνολογίας και ο τρίτος της Ελλάδας που οφείλεται στα δανεικά του κράτους στους μεγάλους μισθούς στον δημόσιο τομέα και στα διαλυμένα Πανεπιστήμια . Ο τρίτος δρόμος προς τον σοσια -λησμό της Ελλάδας χρεοκόπησε και τώρα μας απομένει να αρχίσουμε απο την αρχή τον δρόμο της Κίνας.

Τα δεσμά του δημιουργικού Ελληνα
Του Aλεξη Παπαχελα
Είναι πράγματι το μισθολογικό κόστος το μεγαλύτερο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία; Οι περισσότεροι επιχειρηματίες απαντούν χωρίς πολλές σκέψεις πως «όχι, δεν είναι». Δεν μιλάμε για επιχειρηματίες που ειδικεύονται σε κλάδους όπου κυριαρχεί η μαύρη εργασία και συνεπώς δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία η εξαφάνιση των δώρων ή ο κατώτατος μισθός. Είναι δε εξόχως υποκριτικό να ακούει κανείς ορισμένους εκπροσώπους εργοδοτικών οργανώσεων να εμφανίζονται «φιλεργατικοί» την ώρα που όλοι γνωρίζουν τι πραγματικά ισχύει στον κλάδο τους...
Οι σοβαροί επιχειρηματίες, πάντως, θεωρούν ότι τα ουσιαστικά προβλήματα είναι άλλα. Οι περίφημες ωριμάνσεις, για παράδειγμα, που μετατρέπουν εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα σε δημοσίους υπαλλήλους, καθώς έχουν τη βεβαιότητα σημαντικών αυξήσεων ανεξαρτήτως απόδοσης, αποτελούν μείζον πρόβλημα. Ο ρόλος κάποιων συνδικαλιστικών οργανώσεων επίσης μειώνει θέσεις εργασίας όταν προσηλώνονται σε φετίχ και αγνοούν την κρισιμότητα των περιστάσεων. Η υπόθεση της Χαλυβουργίας αποτελεί μια τέτοια περίπτωση, που θυμίζει τις παλαιότερες τραγωδίες οι οποίες οδήγησαν στην αποβιομηχάνιση της χώρας, όπως στην υπόθεση του εργοστασίου της Pirelli στην Πάτρα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας όμως έχει να κάνει με το πώς οι Ελληνες πολιτικοί, το κράτος και ορισμένοι φανατικοί πολεμούν με πάθος την επιχειρηματικότητα και κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστήσουν ανέφικτη οιαδήποτε επένδυση. Μια ελληνική πολυεθνική αποφασίζει, για παράδειγμα, να κάνει ακριβώς την ίδια επένδυση σε μια σειρά από χώρες. Την ολοκληρώνει παντού, συμπεριλαμβανομένης και της Νιγηρίας, εκτός από την Ελλάδα. Ποιος φταίει; Ενα εχθρικό κράτος, μια αρχαιολογική υπηρεσία και πολιτικοί που δεν τολμούν να πάρουν αποφάσεις γιατί φοβούνται τον εισαγγελέα ή ένα μονόστηλο εφημερίδας.
Ο Ελληνας είναι δουλευταράς, δημιουργικός και νοικοκύρης. Κοιτάξτε τι συνέβη στον Πειραιά από την ώρα που η επένδυση των Κινέζων ξέφυγε από τη μέγγενη των απεργιών και των εργατοπατέρων! Οι Ελληνες εργαζόμενοι ξεπερνούν κάθε μέσο όρο παραγωγικότητας και εκπλήσσουν τους πάντες. Αν απελευθερώσουμε αυτόν τον τύπο Ελληνα από τα δεσμά του, η ελληνική οικονομία θα εκπλήξει επίσης τους πάντες. Δυστυχώς, εκεί έγιναν λίγα πράγματα γιατί το κομματικό κράτος και οι συντεχνίες δεν άφησαν να γίνουν περισσότερα. Ο δογματισμός ορισμένων της τρόικας δεν μπορεί να οδηγήσει σε νέο γύρο οριζόντιων περικοπών στον ιδιωτικό τομέα, έτσι για να «χυθεί αίμα». Στο κάτω-κάτω, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν βιώσει στο πετσί τους αυτήν την κρίση, ζουν και αναπνέουν με τον φόβο της ανεργίας και –οι περισσότεροι- δουλεύουν σκληρά χωρίς να έχουν κανένα μπάρμπα σε καμία Κεντρική Επιτροπή. Ο τυφλός δογματισμός, αν και δικαιολογημένος λόγω ανεπάρκειας και αναξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος, δεν έχει νόημα. Το «πιστόλι στον κρόταφο» θα είναι χρήσιμο αν σπάσει με διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις τον ολέθριο εσμό συμφερόντων που κρατάει δέσμιο τον δημιουργικό και καθ’ όλα παραγωγικό Ελληνα.

Πείτε μας