Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ Σ.ΔΑΝΑΛΗ

Στο τέλος της δεκαετίας του 80 και στις αρχές της δεκαετίας του 90 υπήρχε στο ΠΑΣΟΚ η ομάδα των Ιταλών με επικεφαλής τον Χαραλαμπίδη . Η ομάδα αυτή θεωρούσε τον εαυτό της ως τους εθνικιστές με την σφραγίδα της θείας δωρεάς και του αλάθητου . Επίσης θεωρούσαν ότι ήταν οι πραγματικοί αριστεροί και προστάτες του λαού . Σε ένα κόμμα που η ουτοπία και η τρέλα «πήγαινε σύννεφο» αυτοί ήταν οι πρωταθλητές. . Ο Παναγιωτόπουλος και η ομάδα φαντάζουν μπροστά τους σαν πάνσοφοι. Αυτή η ομάδα στις εκλογές για πρόεδρο της Ν. Δημοκρατίας χωρίς να είναι νεοδημοκράτες υποστήριξαν και ψήφισαν τον Α .Σαμαρά . Πιθανόν να του έδωσαν καμία 10000 χιλιάδες ψήφους και τον βοήθησαν να νικήσει την Ντόρα Μπακογιάννη . Ο κος Σαμαράς έχει σαν σύμβουλο του τον νυν επικεφαλής της ομάδας . Και όπως λέει μια λαϊκή παροιμία « πες μου τον σύμβουλο σου να σου ειπώ ποιος είσαι» . Εάν ο Παπανδρέου δεν είχε για σύμβουλο του τον Στίγκλιτς , τον Μόσιαλο και άλλους διαπρεπείς καθηγητές μεγάλων Πανεπιστημίων , αλλά είχε τον Παναγιωτακόπουλο θα είχαμε ήδη χρεοκοπήσει , και βέβαια θα είχαν ξεσηκωθεί όλοι από την πρώτη στιγμή εναντίον του βρίζοντας και κοροϊδεύοντας τον . Για τον Σαμαρά κανείς δεν μιλάει . Οι Ευρωπαίοι και ιδιαίτερα οι Γερμανοί είναι ενημερωμένοι στα πάντα πολύ καλύτερα από εμάς γι αυτό λαμβάνουν τα μέτρα τους και προειδοποιούν με αυτόν τον τρόπο τον κον Σαμαρά . Εάν τα περί ανάπτυξης και αλλαγής πολιτικής τα λέει για να εξαπατήσει το εκλογικό σώμα να μην το κάνει διότι εάν εκλεγεί οι υποσχέσεις θα δημιουργήσουν περιπλοκές και καθυστερήσεις όπως έγινε και με τον Γ.Παπανδρέου και τώρα ποια δεν έχουμε καθόλου περιθώριο χρόνου . Εάν τα πιστεύει διότι και τέτοια τον συμβουλεύουν οι σύμβουλοι του να πάψει να έχει ψευδαισθήσεις διότι δεν είναι διατεθειμένοι να σπαταληθούν τα λεφτά που μας δανείζουν οι λαοί τους και να ζητάμε και άλλα επιπλέον φτάνοντας σε αστρονομικά νούμερα τα οποία ποια θα είναι αδύνατον και να εξοφληθούν.

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ
Του Aλεξη Παπαχελα
Είναι πολλοί οι πολίτες που προσπαθούν, πάλι, να εξηγήσουν τη στάση του κ. Αντώνη Σαμαρά. Ας πάμε λίγο στα παλιά. Ο κ. Σαμαράς είναι βέβαιο ότι θα είχε ήδη γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, και πιθανότατα πρωθυπουργός, από τη δεκαετία του 1990. Νέος, δυναμικός, με μια αμεσότητα στον λόγο του, τα είχε όλα με το μέρος του. Ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Μητσοτάκης, τον θεωρούσε φυσικό διάδοχό του, η καραμανλική πτέρυγα ήταν φίλα διακείμενη απέναντί του, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι τον έβλεπαν ως τον «Ελληνα Κένεντι».
Μετά ήλθε η υπόθεση των Σκοπίων. Ο κ. Σαμαράς υιοθέτησε μια εξαιρετικά σκληρή στάση, απαιτώντας να μην υπάρχει καθόλου ο όρος «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Πολλοί οπαδοί του πίστεψαν ότι επιχειρούσε μια «ανδρεϊκή» κίνηση, ότι, δηλαδή, πήγαινε το πράγμα στα άκρα και για διαπραγματευτικούς λόγους και για επικοινωνιακούς. Οτι, με άλλα λόγια, ήθελε να εκμηδενίσει κάθε πιθανότητα να κατηγορηθεί για «προδοσία» εφ’ όσον υπέγραφε μια ενδιάμεση, έντιμη, ρεαλιστική λύση όπως αυτή του πακέτου Πινέιρο.
Τα πράγματα ακολούθησαν, όμως, μια παράδοξη πορεία, καθώς ο κ. Σαμαράς έμεινε «πάνω στο δέντρο» στο οποίο ο ίδιος ανέβηκε, μπήκε για τα καλά στη γωνία κόβοντας κάθε γέφυρα για ένα συμβιβασμό ή μια υποχώρηση. Η κοινή γνώμη τον ακολούθησε μέσα στο πάθος της στιγμής, αλλά το πολιτικό σύστημα, με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον έθεσε «εκτός παιχνιδιού». Ακολούθησαν η απομόνωση και η πολιτική έρημος, που κράτησαν πολλά χρόνια.
Ο κ. Σαμαράς έκανε αυτό που έχουν κάνει όλοι οι μεγάλοι Ελληνες πολιτικοί, πέτυχε το comeback με τη νίκη του στη μάχη διαδοχής στην ηγεσία της Ν.Δ. Πολλοί πίστεψαν ότι έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια θα είχε αλλάξει. Συνέβη όμως και πάλι κάτι παράδοξο. Ο κ. Σαμαράς είχε κάθε περιθώριο και κάθε δυνατότητα να είναι ο σίγουρος επόμενος πρωθυπουργός. Είχε δίκιο να φωνάζει για τους υπερβολικούς φόρους και τις γκάφες στην αναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η μεγάλη μεσαία τάξη θα προσέφευγε σε αυτόν μέσα στην απελπισία της, πιστεύοντας ότι η κεντροδεξιά παράταξη θα έδινε μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
Αντί όμως να ακολουθήσει τον συμβατικό, ας πούμε, δρόμο, επέλεξε πάλι κάτι διαφορετικό. Ανέβηκε σε ένα παθιασμένο αντιμνημονιακό τρένο με ανθρώπους που κραύγαζαν κατά της τρόικας, των Γερμανών, της παραβίασης της εθνικής μας κυριαρχίας κ.λπ., κ.λπ. Σιγά σιγά εγκλωβίσθηκε στην ακραία ρητορεία, αλλά και στις υπερβολές άλλων που βρίσκονταν γύρω του. Δεν είχε ανάγκη να το κάνει. Θα κέρδιζε με τη σκληρή κριτική στο μείγμα πολιτικής, αποκτώντας 3 - 4 δυνατά στελέχη από την αγορά για να δείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει και καλλιεργώντας ένα γόνιμο διάλογο με τους ξένους προβάλλοντας τις αντιρρήσεις του. Η στάση του έκανε, όμως, ζημιά γιατί παρέσυρε τον εθνικό διάλογο σε μονοπάτια πάθους και εμφυλιακού διχασμού, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά και στην οργή ενός λαού που όντως δοκιμάζεται σκληρά.
Ο κ. Σαμαράς βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα δύσκολο δίλημμα όταν χρειάστηκε να αποφασίσει αν θα στηρίξει την κυβέρνηση συνεργασίας. Επραξε υπεύθυνα, αλλά με μισή καρδιά και μετά από τεράστιο εσωτερικό πόλεμο. Τώρα πάλι έχει κρίσιμα διλήμματα μπροστά του. Από πλευράς τακτικής