ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΡΘΡΟ Π.ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ

Φτάνει κι αυτό οσονούπω με τον λογαριασμό της ΔΕΗ σπίτι μας.
ΣΧΟΛΙΟ Σ.ΔΑΝΑΛΗ

Η αρρώστια της ψυχής αυτού του τόπου " είναι η δοξολογία της ανομίας ως επανάστασης . Είναι η ιδεολογία μιας παράταξης της διεστραμμένης η παλαβής αριστεράς η οποία την επέβαλε στην μεταπολίτευση σε έναν λαό ανιστόρητο και υποκριτή και μάλιστα με σχεδόν ομοφωνία του πολιτικού συστήματος . Στην αρχή είχε σύμμαχο ο οποίος υπερθεμάτιζε το ΠΑΣΟΚ ,και μετά παθητικά ακολούθησε και η δεξιά . Το σκεπτικό όλων ήταν πονηρό . Η αριστερά δεν είχε τίποτε πια να προτείνει ιδεολογικά καμιά κοσμοθεωρία καμιά εναλλακτική λυση . Αφού οι χώρες του υπαρκτού κατέρρευσαν και όλοι οι Ελλάδα τρεφόταν απο το δημόσιο . Ηταν η μόνη χώρα του υπαρκτού που προς το παρόν δεν είχε καταρρεύσει . Ο μόνος λόγος γι αυτούς ήταν να κρατήσουν το μαγαζάκι (το κόμμα)ανοικτό για να πληρώνονται ,διότι όλοι ήταν έμμισθα στελέχη του κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ για να πάρει την εκλογική πελατεία της αριστεράς και να φαίνεται πιό αριστερό και η ΝΔ δεν ήθελε να τραυματίσει την αριστερά διότι οι ψήφοι της θα πήγαιναν στο ΠΑΣΟΚ και θα γινόταν ακόμη πιο ισχυρό. Σε μία χώρα που το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού εργαζόταν στον δημόσιο τομέα ,και μαζί με τους συνταξιούχους οι οποίοι θρέφονται και αυτοί οπό το κράτος , πάνω απο τον μισό πληθυσμό να εξαρτάται απο το κράτος . Και όταν μπήκαμε στην ΟΝΕ (ΕΥΡΩ) , οι περισσότεροι πόροι για την επιβίωση αυτού του κράτους ερχόντουσαν απλόχερα απο τον χαμηλότοκο δανεισμό στις διεθνείς αγορές . Όλα τα κόμματα επιδίωκαν πελατεία ,ψηφοφόρους και εξυπηρετήσεις μέσα απο αυτό ,επομένως δεν είχαν καμιά ιδεολογική διαφορά και μόνο κάτι προεκλογικά τρυκ .
Τώρα που φθάσαμε στην χρεοκοπία αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι αυτή η νοοτροπία είναι η καταστροφή της χώρας . Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε οτι οι καταλήψεις των σχολίων καταστρέφουν την νεολαία εκείνοι που τις υποκινούν ΑΣΕΛΓΟΥΝ πάνω στην νεολαία είναι χειρότεροι απο τους εμπόρους ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ και τους ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ . Αυτοί αρρωσταίνουν την ψυχή αυτού του τόπου διότι η ψυχή ΤΟΥ είναι η νεολαία ,και αυτήν μαθαίνουν στην παρανομία ,στην καταστροφή της περιουσίας του λαού . στην τεμπελιά στην απειθαρχία , στην αίσθηση ότι έχουν μόνο δικαιώματα και καμιά υποχρέωση . Είναι η τρίτη γενιά που παίρνει αυτό το μάθημα και τα αποτελέσματα τώρα τα βλέπουμε στο "πετσί " μας . Ολος ο κρατικός μηχανισμός διαλυμένος τίποτε δεν δουλεύει ο ιδιωτικός ανύπαρκτος και η χώρα ανίκανη να επιβιώσει μόνη της.

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Tου Πασχου Μανδραβελη
Η τελευταία σελίδα της «Καθημερινής» έδειχνε προχθές τα αποτελέσματα μιας κατάληψης στο νεοανακαινισθέν 3ο Λύκειο Κομοτηνής. Ηταν μια συνήθης εικόνα καταστροφής. Αρχεία πεταμένα στο πάτωμα, τζάμια σπασμένα, μηχανήματα κατεστραμμένα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Θανάση Τσίγγανα «το 3ο Λύκειο Κομοτηνής, που είχε χαρακτηριστεί “κόσμημα” για την πόλη, δέχθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής την επίθεση βανδάλων κουκουλοφόρων, που διείσδυσαν στη μαθητική κατάληψη, έδιωξαν τους μαθητές και κατέστρεψαν τα γραφεία των καθηγητών, μηχανολογικό εξοπλισμό, έκαψαν αρχεία, έσπασαν τζαμαρίες, πόρτες, θρανία... Σε περίπου 100.000 ευρώ εκτιμάται η ζημιά, όταν η ανακαίνιση, που είχε τελειώσει πριν από μια εβδομάδα, είχε στοιχίσει συνολικά 700.000 ευρώ».
Πιο συγκλονιστική, όμως, ήταν η συνέχεια του ρεπορτάζ: «“Τριάντα χρόνια στην εκπαίδευση έχω δει καταλήψεις και ζημιές, αλλά αυτό δεν το έχω ξαναδεί ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν είναι έργο μαθητών. Είναι έργο βανδάλων”, δήλωσε αγανακτισμένος στην “Κ” ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ροδόπης κ. Θόδωρος Μουχτσής...».
«Τριάντα χρόνια καταλήψεις!» και κανείς πλέον δεν εντυπωσιάζεται. Το να μαζεύονται καμιά εικοσαριά νοματαίοι να κάνουν κάτι σαν γενική συνέλευση και να βάζουν λουκέτο σε σχολεία και σχολές, θεωρείται πλέον αντίστοιχο των φυσικών φαινομένων• είναι περιοδικώς επαναλαμβανόμενα και αναλόγως με τα γούστα και τις επιδιώξεις της παλαβής Αριστεράς. Συγκλονιζόμαστε δε μόνο όταν το χαλάζι είναι χοντρό και μαζί με την κακοκαιρία υπάρχουν καταστροφές και μάλιστα καταστροφές μεγαλύτερες από τις συνήθεις. Εντυπωσιακότερο δε είναι ότι ποτέ δεν θέλουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα. Πάντα εφευρίσκουμε κάποιους «εξωσχολικούς», «εξωπανεπιστημιακούς», «γνωστούς-αγνώστους», «κουκουλοφόρους» που αίρουν τις αμαρτίες της «επανάστασης».
Δεν μας προβληματίζει καν το γεγονός ότι αυτές οι καταστροφές γίνονται μόνο την περίοδο των καταλήψεων και ουχί όταν τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια λειτουργούν κανονικά. Και μόνο η αναφορά του πιθανού συσχετισμού των φαινομένων συκοφαντείται ως «ποινικοποίηση των αγώνων των καταληψιών» ή στη χειρότερη «πρακτοριλίκι στην υπηρεσία της αστικής τάξης», ασχέτως του γεγονότος ότι στα δημόσια λύκεια ή δημόσια πανεπιστήμια που καταστρέφονται φοιτούν μόνο τα παιδιά των εργατών ή των μικρομεσαίων.
Μια από τις «αρρώστιες της ψυχής αυτού του τόπου», που έλεγε ο Στέλιος Ράμφος, είναι η δοξολογία της ανομίας ως «επανάστασης». Κάθε μικρή ομάδα που παρανομεί δεν στιγματίζεται για την πράξη, υμνείται ως πρωτοπορία ενός άλλου κόσμου, τον οποίο, μάλλον, η ανομία τον κάνει εφικτό. Η παρανομία της κατάληψης θεωρείται «επανάσταση», η παρανομία των καταστροφών (που είναι ο κανόνας των καταλήψεων) είναι «κουκουλοφόροι».
Φυσικά αυτή η δοξολογία της «επαναστατικότητας», η φιλολογία περί «αγώνων» των καταληψιών μόνο στόχο έχει να κάνει τσάμπα την «επανάσταση» για τους πρωταγωνιστές της. Το κόστος, όμως, αυτής της ανερμάτιστης και αέναης «εξέγερσης» δεν μεταφέρεται ούτε στους Γερμανούς ούτε στους Κονγκολέζους. Φτάνει κι αυτό οσονούπω με τον λογαριασμό της ΔΕΗ σπίτι μας.