ΟΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΤΟΥΣ

ΣΧΟΛΙΟ Σ.ΔΑΝΑΛΗ

απολύτως σωστά όσα γράφεται και μπράβο διότι είσαστε απο τους λίγους δημοσιογράφους μπροστάρηδες οι οποίοι με τα άρθρα τους ενημέρωσαν την κοινή γνώμη για τα χάλια των Πανεπιστημίων και άλλαξαν το κλίμα ,ώστε να φτάσουμε στην ψήφιση αυτού του ιστορικού νομοσχεδίου . Πριν απο μερικά χρόνια ακόμη και επι υπουργίας Γιαννάκου , η περιβόητη ΠΟΣΔΕΠ και μάλιστα με πιό σκληροπυρηνική διοίκηση απο την σημερινή , θυμάμαι έναν περιβόητο Πρωτονοτάριο , κυριαρχούσαν στα ΜΜΕ και παρουσιάζονταν σαν "σωτήρες της παιδείας και τιμητές των πάντων ". Ενώ είχαν διαλύσει και καταστρέψει τα πανεπιστήμια . Οι κολαούζοι τους Πελεγρίνης και Μουλόπουλος τώρα τραγουδάνε το " κύκνειο άσμα τους " . Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι η σύμπνοια των φοιτητικών παρατάξεων . Κατ αρχήν ισχυρίζονται πως έχουν λάβει αποφάσεις απο Γενικές συνελεύσεις των φοιτητών , καθαρό ψεύδος . Οι αποφάσεις λαμβάνονται απο εικονικές γενικές συνελεύσεις στίς οποίες με διάφορα τρυκ και παράνομους τρόπους παραμένουν 50 με 100 φοιτητές και παίρνουν "απόφαση ". Το ότι συμφωνεί και η ΔΑΚΕ δείχνει την ιδεολογική κατάπτωση της Ν.Δημοκρατίας η οποία δυστυχώς έγινε κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ. Το ότι το κόμμα της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα συναγωνιζόταν ιδεολογικά ένα ουτοπικό σοσιαλιστικό κόμμα είναι μία απο τις κύριες αιτίες της κατάρρευσης της χώρας.


Οι πρυτάνεις και οι παρέες τους
Tου Πασχου Μανδραβελη
Το πιο καλό επιχείρημα υπέρ της αλλαγής του νόμου για τα ΑΕΙ είναι αυτές καθ’ αυτές οι αντιδράσεις στον νόμο για τα ΑΕΙ. Υποτίθεται ότι τα πανεπιστήμια είναι οι βασικοί φορείς της καινοτομίας στη χώρα. Δεν γνωρίζουμε σε τι καινοτομούν, αλλά σε ό,τι αφορά τα πανεπιστημιακά ζητήματα η διαδικασία είναι γνωστή και βαρετή. Γενική συνέλευση πενήντα ατόμων, ρητορική της δεκαετίας του ’70, απόφαση για κατάληψη, τραμπουκισμοί σε βάρος όσων διαφωνούν και περαιτέρω υποβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οι Ελληνες πολίτες έχουν δει το έργο τόσες φορές, που πλέον αδιαφορούν. Θεωρούν τα ελληνικά πανεπιστήμια μια ακόμη χαμένη υπόθεση της χώρας. Τα βλέπουν κάτι σαν τον στρατό• ένα αναγκαίο στάδιο που πρέπει να περάσουν τα παιδιά τους για να έχουν ελπίδες διορισμού στο Δημόσιο.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η αντίληψη περιποιεί τιμή στους πανεπιστημιακούς δασκάλους, αλλά το αυτί των πρυτάνεων δεν ιδρώνει. Μάχονται για να συντηρηθεί το τέλμα από το οποίο σιτίζονται, διευκολύνοντας μάλιστα τους ελάχιστους φοιτητοπατέρες να κάνουν λαμπόγυαλο τα ΑΕΙ, αυτά που με όρκους υποσχέθηκαν ότι θα υπηρετούν και θα προστατεύουν. Ανέβαλαν τις εξετάσεις για να μπορούν ανεμπόδιστες οι κομματικές νεολαίες να κάνουν την ετήσια σχεδόν τελετουργία τους. Λες και σκοπός του πανεπιστημίου δεν είναι η εκπαιδευτική λειτουργία, αλλά η επαναστατική γυμναστική. Κι όταν κάποιος επισημαίνει το αυτονόητο εκδίδουν ανακοινώσεις ότι υβρίζονται. Τα καημένα...
Αν, λοιπόν, έπρεπε να αλλάξει ο τρόπος διοίκησης των πανεπιστημίων είναι γιατί πρέπει να υπάρξει διοίκηση των πανεπιστημίων. Σύμφωνα με τον πρύτανη του Καποδιστριακού, κ. Θ. Πελεγρίνη, οι πρωτοβουλίες ανήκουν στους φοιτητές, δηλαδή στους φοιτητοπατέρες, οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν τους πρυτάνεις. Ο ίδιος προφανώς είναι διακοσμητικό στοιχείο του πανεπιστημίου με μόνη υποχρέωση να διευκολύνει αυτές τις πρωτοβουλίες. Κι εδώ τίθεται ένα ερώτημα: θα εμπιστευόταν κανείς μια αεροπορική εταιρεία στην οποία οι επιβάτες θα αποφάσιζαν πως θα απογειωθεί το αεροπλάνο, ενώ θα διαφήμιζε ότι οι κυβερνήτες προσφέρουν «άπλετο χώρο και χρόνο για τη διενέργεια της συνέλευσης των επιβατών»; Θα έλεγε ποτέ διοικητής νοσοκομείου ότι οι εγχειρήσεις αναβάλλονται για ένα μήνα μέχρι να αποφασίσουν οι εκπρόσωποι των ασθενών πώς θα γίνονται οι εργαστηριακές εξετάσεις; Προφανώς όχι, κι αυτό δείχνει την εκτίμηση που τρέφουν οι πρυτάνεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Θεωρούν δευτερεύουσα διαδικασία την εκπαίδευση, την οποία ρητορικά λιβανίζουν. Τι κι αν χαθεί ένας μήνας μαθημάτων; Το σύστημα συναλλαγής των πρυτανικών αρχών με τους φοιτητοπατέρες να μην διαταραχθεί. Ολα τ’ άλλα βρίσκονται. Ακόμη και η εξέλιξη των ίδιων των πανεπιστημιακών.
Την περασμένη εβδομάδα συνέβη κάτι εξωφρενικό, αλλά όχι πρωτότυπο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μέλη φοιτητικών παρατάξεων διέλυσαν τη συνεδρίαση για εξέλιξη πανεπιστημιακού, εκβιάζοντας τους καθηγητές να δηλώσουν -θέλουν δεν θέλουν- την αντίθεσή τους στον νόμο. Αυτό το σύστημα των τραμπουκισμών και εκβιασμών υπερασπίζονται με σθένος οι πρυτάνεις και οι (κομματικές) παρέες τους. Το ερώτημα, όμως, είναι: οι υπόλοιπες υγιείς δυνάμεις των ΑΕΙ πότε θα αντιδράσουν;