ΑΝΕΡΓΙΑ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Στον αέρα

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ολη η χώρα βρίσκεται πραγματικά στον αέρα. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα χειρότερο από την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Ολοι μας θέλουμε να μάθουμε σήμερα «αν θα τη βγάλουμε καθαρή», πότε θα τελειώσει αυτή η κρίση και πόσο θα πέσουν τα στάνταρντ με τα οποία μάθαμε να ζούμε. Βλέπεις πια την αγωνία στα πρόσωπα ανθρώπων που δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα περάσουν μεγάλη κρίση στη ζωή τους. Οι πολιτικοί δεν πείθουν, οι δημοσιογράφοι απωθούν και οι άνθρωποι που κατέχουν θεσμικές θέσεις, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον Αρχιεπίσκοπο, απογοητεύουν.

Το κτήνος του λαϊκισμού και της βίας θεριεύει όποτε μυρίζεται κενό ηγεσίας και κοινωνική αναστάτωση. Οι οπαδοί του σηκώνουν παντιέρα και μιλούν μια ακατάληπτη και παλαβή γλώσσα, αναφέρονται σε «ξένη κατοχή» και λαϊκίζουν ασύστολα, αλλά καλύπτουν ένα κενό. Οι οπαδοί της λογικής, είτε αυτοί είναι ακαδημαϊκοί είτε επιχειρηματίες είτε..., είτε..., σιωπούν και φοβούνται. Τους τρομάζει το καμίνι της πολιτικής και της αντιπαράθεσης και δεν καταλαβαίνουν ότι οι θερμοκρασίες που αναπτύσσει δεν θα αφήσουν τίποτα ανέπαφο.

Το μεγάλο, όμως, και πιο κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι η ανεργία. Μπορεί το νούμερο να είναι 15,1% αλλά αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στον ιδιωτικό τομέα φτάνει το 20%. Είναι τρομακτικό το νούμερο! Είναι ένα ζήτημα να πρέπει να βγάλεις τα παιδιά σου από το ιδιωτικό σχολείο, να χρωστάς και να δανείζεσαι από συγγενείς για να πληρώσεις μια έκτακτη εισφορά ή να μην πηγαίνεις πια διακοπές παρά στο χωριό ή σε φίλους. Και είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα να ζεις το δράμα της ανεργίας και να διαπιστώνεις πόσο δύσκολο είναι να ξαναβρείς δουλειά. Είναι απίστευτος πια ο αριθμός αλλά και η ποιότητα των βιογραφικών που παίρνουμε από νέους ανθρώπους, με εξαιρετικές σπουδές που, όπως γράφουν, «είναι διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε».

Aυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα και πρέπει να το λύσουμε τώρα, γιατί καμιά κοινωνία, και ιδιαίτερα η ελληνική με τις ακραίες της συμπεριφορές, δεν αντέχει τέτοιο επίπεδο ανεργίας. Συμφωνώ πως πρέπει να γίνουμε λιγότερο κακομαθημένοι ως κοινωνία, να μην περιμένουμε ότι με ένα πτυχίο βολευόμαστε στο Δημόσιο, ότι παριστάνοντας τον αγρότη πρέπει να παίρνουμε τη «δωροεπιταγή» κάθε μήνα ή να θεωρούμε μια δουλειά στον τουρισμό υποτιμητική για τα «προσόντα μας». Κακομάθαμε ως κοινωνία και μας διέφθειραν οι επιδοτήσεις, τα ρουσφέτια και η λογική του δημοσιοϋπαλληλικιού ακόμη και σε τομείς του ιδιωτικού τομέα. Τώρα πρέπει να θυμηθούμε και να διδαχθούμε τι τράβηξαν οι προηγούμενες γενιές. Δεν θα είναι εύκολο.

Πρέπει όμως ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε πραγματικές δουλειές, θέσεις εργασίας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε μυαλά. Στην Ελλάδα ο πόλεμος εναντίον της επιχειρηματικότητας είναι ασύλληπτος και συμμετέχουν όλοι σε αυτόν: συνδικαλιστές, κόμματα, μέσα ενημέρωσης, μεγάλα κομμάτια της Δικαιοσύνης, εφορίες, η αρχαιολογία, όλοι. Και βέβαια είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι από τον «φασισμό των μειοψηφιών», από αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο των παράφρονων γκρουπούσκουλων που με τσαμπουκά και βία εμποδίζουν ό, τι πάει να γίνει. Θα χρειασθούν όμως πολλά χρόνια για να πετύχουμε κάτι τέτοιο. Η μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο που θα πει «έλεος πια με την αντίδραση σε όλα, χρειαζόμαστε επενδύσεις και δουλειές τώρα!».

Ως κοινωνία έχουμε μεγάλες υποχρεώσεις απέναντι στους ανθρώπους που δεν θα καταφέρουν να «περάσουν το ποτάμι» σε αυτή τη μεγάλη κρίση. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι όποιον και όπου μπορούμε και να θυμηθούμε ότι σε αυτή τη χώρα υπήρχε κάποτε το δίχτυ ασφαλείας της οικογένειας, της κοινότητας και των φίλων. Δεύτερον, όμως, και σημαντικότερο, είναι να αλλάξουμε τη χώρα για να βρεθούν ευκαιρίες για όλους. Αν δεν το καταφέρουμε γρήγορα άλλωστε, δεν θα τους αφήσουμε άλλη διέξοδο στην απόγνωση και την οργή από τον αυτοκαταστροφικό δρόμο της τυφλής διαμαρτυρίας και βίας.

Πείτε μας τη γνώμη σας
Σχόλια
Ταξινόμηση:

.ΣΧΟΛΙΟ Σ. ΔΑΝΑΛΗ


ικές χώρες οι οποίες γυροκομούνΤο πρόβλημα της ανεργίας υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια , άρχισε να γίνεται πολύ έντονο όταν το ευρώ έφθασε πάνω απο 1.25 δολλάρια και όλες οι βιοτεχνίες και βιομηχανίες έκλεισαν η ματακόμισαν στούς βόρειους γείτονες μας , και μάλιστα τους επιδοτούσε γι αυτό το Ελληνικό κράτος . Τώρα οι άνεργοι που προστίθενται είναι όσοι επι συμβάσει έχουν απολυθεί απο τους δήμους και την κεντρική διοίκηση και απο τα εμπορικά καταστήματα που κλείνουν . Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες των οποίων είναι μεγάλης ηλικίας και συνταξιοδοτούνται ,ουσιαστικά από το κράτος . Και ό κύριος λόγος που κλείνουν τα καταστήματα είναι ότι δεν υπάρχουν νέοι που θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες να τους αντικαταστήσουν . Τους νέους τους βολεύει πολύ το δημόσιο με καλούς μισθούς χωρίς ευθύνες και χωρίς δουλειά . Με λίγο μέσον και μερικές καταλήψεις αξίζει να ρισκάρουν για να το καταφέρουν ,είναι το μόνο" ρίσκο " που έχουν μάθει να παίρνουν στην ζωή τους . Επειδή ασχολούμαι λίγο με την οικοδομή , δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας εργαζόμενος σε αυτόν τον κλάδο εκτός από τους Πολ. Μηχανικούς και τους οικοπεδούχους . Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες απο τις πρώην σοσιαλιστ τους γέρους ,και πάρα πολλές που καθαρίζουν σπίτια και σκάλες . Το συνάλλαγμα που στέλνουν στις χώρες τους κάθε χρόνο απο την εργασία τους υπερβαίνει τα 700 εκατομ. ευρώ. Δεν υπάρχει Ελληνικό σπίτι που να μην έχει δύο τουλαχιστον μέλη που να θρέφονται απο το κράτος είτε με μισθό είτε με σύνταξη . Οταν διάβαζα το άρθρο σας σκέφτηκα " δύσκολοι καιροί για τους πριγκιπες " . Νομίζω οτι το μεγάλο δράμα είνα αυτό που μας περιμένει εάν χρεωκοπήσουμε .Τότε δεν θα έχουμε συνάλλαγμα για να εισάγουμε ούτε για σιτάρι που κάνουμε εισαγωγή 1 εκατομ. τόνους τον χρόνο ,ούτε για διάφορα άλλα αγροτικά προϊόντα αξίας περιπου 2 δισεκατομ ευρώ που τώρα εισάγουμε ,ούτε πετρέλαιο . Δηλαδή απο πρίγκιπες θα πούμε " το ψωμί ψωμάκι " και θα γίνουμε επαίτες.
Σχολίασε ο/η ΔΑΝΑΛΗΣ ΣΠΥΡΟΣ | 16:21:14, Απρίλιος 17th, 2011

Στον αέρα

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ολη η χώρα βρίσκεται πραγματικά στον αέρα. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα χειρότερο από την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Ολοι μας θέλουμε να μάθουμε σήμερα «αν θα τη βγάλουμε καθαρή», πότε θα τελειώσει αυτή η κρίση και πόσο θα πέσουν τα στάνταρντ με τα οποία μάθαμε να ζούμε. Βλέπεις πια την αγωνία στα πρόσωπα ανθρώπων που δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα περάσουν μεγάλη κρίση στη ζωή τους. Οι πολιτικοί δεν πείθουν, οι δημοσιογράφοι απωθούν και οι άνθρωποι που κατέχουν θεσμικές θέσεις, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον Αρχιεπίσκοπο, απογοητεύουν.

Το κτήνος του λαϊκισμού και της βίας θεριεύει όποτε μυρίζεται κενό ηγεσίας και κοινωνική αναστάτωση. Οι οπαδοί του σηκώνουν παντιέρα και μιλούν μια ακατάληπτη και παλαβή γλώσσα, αναφέρονται σε «ξένη κατοχή» και λαϊκίζουν ασύστολα, αλλά καλύπτουν ένα κενό. Οι οπαδοί της λογικής, είτε αυτοί είναι ακαδημαϊκοί είτε επιχειρηματίες είτε..., είτε..., σιωπούν και φοβούνται. Τους τρομάζει το καμίνι της πολιτικής και της αντιπαράθεσης και δεν καταλαβαίνουν ότι οι θερμοκρασίες που αναπτύσσει δεν θα αφήσουν τίποτα ανέπαφο.

Το μεγάλο, όμως, και πιο κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι η ανεργία. Μπορεί το νούμερο να είναι 15,1% αλλά αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στον ιδιωτικό τομέα φτάνει το 20%. Είναι τρομακτικό το νούμερο! Είναι ένα ζήτημα να πρέπει να βγάλεις τα παιδιά σου από το ιδιωτικό σχολείο, να χρωστάς και να δανείζεσαι από συγγενείς για να πληρώσεις μια έκτακτη εισφορά ή να μην πηγαίνεις πια διακοπές παρά στο χωριό ή σε φίλους. Και είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα να ζεις το δράμα της ανεργίας και να διαπιστώνεις πόσο δύσκολο είναι να ξαναβρείς δουλειά. Είναι απίστευτος πια ο αριθμός αλλά και η ποιότητα των βιογραφικών που παίρνουμε από νέους ανθρώπους, με εξαιρετικές σπουδές που, όπως γράφουν, «είναι διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε».

Aυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα και πρέπει να το λύσουμε τώρα, γιατί καμιά κοινωνία, και ιδιαίτερα η ελληνική με τις ακραίες της συμπεριφορές, δεν αντέχει τέτοιο επίπεδο ανεργίας. Συμφωνώ πως πρέπει να γίνουμε λιγότερο κακομαθημένοι ως κοινωνία, να μην περιμένουμε ότι με ένα πτυχίο βολευόμαστε στο Δημόσιο, ότι παριστάνοντας τον αγρότη πρέπει να παίρνουμε τη «δωροεπιταγή» κάθε μήνα ή να θεωρούμε μια δουλειά στον τουρισμό υποτιμητική για τα «προσόντα μας». Κακομάθαμε ως κοινωνία και μας διέφθειραν οι επιδοτήσεις, τα ρουσφέτια και η λογική του δημοσιοϋπαλληλικιού ακόμη και σε τομείς του ιδιωτικού τομέα. Τώρα πρέπει να θυμηθούμε και να διδαχθούμε τι τράβηξαν οι προηγούμενες γενιές. Δεν θα είναι εύκολο.

Πρέπει όμως ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε πραγματικές δουλειές, θέσεις εργασίας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε μυαλά. Στην Ελλάδα ο πόλεμος εναντίον της επιχειρηματικότητας είναι ασύλληπτος και συμμετέχουν όλοι σε αυτόν: συνδικαλιστές, κόμματα, μέσα ενημέρωσης, μεγάλα κομμάτια της Δικαιοσύνης, εφορίες, η αρχαιολογία, όλοι. Και βέβαια είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι από τον «φασισμό των μειοψηφιών», από αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο των παράφρονων γκρουπούσκουλων που με τσαμπουκά και βία εμποδίζουν ό, τι πάει να γίνει. Θα χρειασθούν όμως πολλά χρόνια για να πετύχουμε κάτι τέτοιο. Η μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο που θα πει «έλεος πια με την αντίδραση σε όλα, χρειαζόμαστε επενδύσεις και δουλειές τώρα!».

Ως κοινωνία έχουμε μεγάλες υποχρεώσεις απέναντι στους ανθρώπους που δεν θα καταφέρουν να «περάσουν το ποτάμι» σε αυτή τη μεγάλη κρίση. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι όποιον και όπου μπορούμε και να θυμηθούμε ότι σε αυτή τη χώρα υπήρχε κάποτε το δίχτυ ασφαλείας της οικογένειας, της κοινότητας και των φίλων. Δεύτερον, όμως, και σημαντικότερο, είναι να αλλάξουμε τη χώρα για να βρεθούν ευκαιρίες για όλους. Αν δεν το καταφέρουμε γρήγορα άλλωστε, δεν θα τους αφήσουμε άλλη διέξοδο στην απόγνωση και την οργή από τον αυτοκαταστροφικό δρόμο της τυφλής διαμαρτυρίας και βίας.

Πείτε μας τη γνώμη σας
Σχόλια
Ταξινόμηση:

.ΣΧΟΛΙΟ Σ. ΔΑΝΑΛΗ


Το πρόβλημα της ανεργίας υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια , άρχισε να γίνεται πολύ έντονο όταν το ευρώ έφθασε πάνω απο 1.25 δολλάρια και όλες οι βιοτεχνίες και βιομηχανίες έκλεισαν η ματακόμισαν στούς βόρειους γείτονες μας , και μάλιστα τους επιδοτούσε γι αυτό το Ελληνικό κράτος . Τώρα οι άνεργοι που προστίθενται είναι όσοι επι συμβάσει έχουν απολυθεί απο τους δήμους και την κεντρική διοίκηση και απο τα εμπορικά καταστήματα που κλείνουν . Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες των οποίων είναι μεγάλης ηλικίας και συνταξιοδοτούνται ,ουσιαστικά από το κράτος . Και ό κύριος λόγος που κλείνουν τα καταστήματα είναι ότι δεν υπάρχουν νέοι που θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες να τους αντικαταστήσουν . Τους νέους τους βολεύει πολύ το δημόσιο με καλούς μισθούς χωρίς ευθύνες και χωρίς δουλειά . Με λίγο μέσον και μερικές καταλήψεις αξίζει να ρισκάρουν για να το καταφέρουν ,είναι το μόνο" ρίσκο " που έχουν μάθει να παίρνουν στην ζωή τους . Επειδή ασχολούμαι λίγο με την οικοδομή , δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας εργαζόμενος σε αυτόν τον κλάδο εκτός από τους Πολ. Μηχανικούς και τους οικοπεδούχους . Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες απο τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι οποίες γυροκομούν τους γέρους ,και πάρα πολλές που καθαρίζουν σπίτια και σκάλες . Το συνάλλαγμα που στέλνουν στις χώρες τους κάθε χρόνο απο την εργασία τους υπερβαίνει τα 700 εκατομ. ευρώ. Δεν υπάρχει Ελληνικό σπίτι που να μην έχει δύο τουλαχιστον μέλη που να θρέφονται απο το κράτος είτε με μισθό είτε με σύνταξη . Οταν διάβαζα το άρθρο σας σκέφτηκα " δύσκολοι καιροί για τους πριγκιπες " . Νομίζω οτι το μεγάλο δράμα είνα αυτό που μας περιμένει εάν χρεωκοπήσουμε .Τότε δεν θα έχουμε συνάλλαγμα για να εισάγουμε ούτε για σιτάρι που κάνουμε εισαγωγή 1 εκατομ. τόνους τον χρόνο ,ούτε για διάφορα άλλα αγροτικά προϊόντα αξίας περιπου 2 δισεκατομ ευρώ που τώρα εισάγουμε ,ούτε πετρέλαιο . Δηλαδή απο πρίγκιπες θα πούμε " το ψωμί ψωμάκι " και θα γίνουμε επαίτες.
Σχολίασε ο/η ΔΑΝΑΛΗΣ ΣΠΥΡΟΣ | 16:21:14, Απρίλιος 17th, 2011




Νέο παράθυρο