ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ Η ΕΛΛΑΣ ΑΔΙΚΕΙΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Ισότητα δικαιωμάτων»

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Ακούω πολλές φορές μερικά συνθήματα και μερικές προτάσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης που με κάνουν να αμφιβάλλω για τη δική μου κρίση και νοημοσύνη:

Εκτός από το βασικό αίτημα να εξισωθεί ο μέσος όρος των δικών μας αμοιβών εργασίας με τον αντίστοιχο της Ευρωζώνης, εκδηλώνονται και άλλες εξισωτικές τάσεις. Τώρα ακούω ότι και άλλες χώρες της Ευρωζώνης έχουν παραβιάσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ποσοστό του ελλείμματος που παρουσιάζουν είναι παραπλήσιο με το δικό μας. Γιατί συνεπώς η αιχμή της κρίσης να στρέφεται εναντίον της Ελλάδας, η οποία στο κάτω κάτω συμμετέχει στην ευρωπαϊκή οικονομία με ένα ισχνό 2% και όχι εναντίον άλλων εύρωστων χωρών όταν παρουσιάζουν ανάλογα συμπτώματα.

Πιστεύω ότι πίσω από αυτές τις σκέψεις και προτάσεις (και πίσω από πολλές άλλες) κρύβεται μια βασική σκέψη και ακράδαντη πεποίθηση: ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και ειδικά η Ευρωζώνη είναι ένας οργανισμός αλληλεγγύης όπου τα μέλη του αποκτούν δικαιώματα στις απολαβές, τα οποία τα θεωρούν κεκτημένα. Ετσι διεκδικούμε ίσες αμοιβές εργασίας χωρίς να μας απασχολεί αν η δική μας εργασία είναι εξίσου ανταγωνιστική, με άλλα λόγια αν έχει την ίδια αξία και συνεπώς αν θα πρέπει να αμειφθεί εξίσου. Συγκρίνουμε δύο ανόμοια πράγματα. Μερικοί παρακάμπτουν αυτή τη δυσκολία, αντικειμενική στα πράγματα και λογική στο μυαλό μας και καταλήγουν στο «κεκτημένο» δικαίωμα της εξίσωσης. Ενίοτε καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτούς τους υπολογισμούς και αντί να δεχθούν την πραγματικότητα και σύμφωνα με αυτήν να οργανώσουν κάποια θετική πολιτική, έφτασαν στο σημείο να κηρύξουν ότι ο «ανταγωνισμός» είναι ο εχθρός των λαϊκών αιτημάτων.

Από την ίδια σειρά σκέψεων και παρανοήσεων φαίνεται ότι πηγάζει και η απαίτηση να εξομοιωθεί η συμπεριφορά της Ευρωζώνης απέναντι σε όλα τα μέλη της που έχουν παραβιάσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και παρουσιάζουν ελλείμματα σημαντικά υψηλότερα των επιτρεπομένων. Τους συλλογισμούς αυτούς, αυτές τις μέρες, τους ακούμε «εγκύρως» και από την τηλεόραση. Μερικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ήδη κουρελόχαρτο, δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να το τηρήσουμε φορτώνοντας στον «λαό» και στους «εργαζόμενους» το τεράστιο κόστος. Μπορούμε να συνεχίσουμε τη ράθυμη ζωή μας, καλύπτοντας τα ελλείμματα με δανεικά. Και αν κάπου έχουμε πρόβλημα η συνταγή είναι μία: να φορολογήσουμε περισσότερο και χωρίς διάκριση τους πλουσίους και πρώτα τις τράπεζες και τις κερδοφόρες επιχειρήσεις και αυτά που θα συγκεντρώσουμε να τα δώσουμε στους φτωχούς.

Εδώ νομίζω ότι φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο των συλλογισμών μας. Δεν μπορούμε να βρούμε άλλα δανεικά και όταν τα βρίσκουμε έχουν τόσο υψηλά επιτόκια, ώστε να είναι απαγορευτικά και να οξύνουν την κρίση αντί να την κατευνάζουν. Και θα πρέπει να το σκεφθούμε δέκα φορές αν θα πρέπει να φορολογήσουμε περισσότερο τις κερδοφόρες επιχειρήσεις ή θα πρέπει να αυξήσουμε περισσότερο το κόστος εργασίας και όταν ακόμη είναι μικρό ή μηδενικής ανταγωνιστικότητας. Οταν συγκρίνουμε δύο χώρες που παρουσιάζουν παρόμοια χαρακτηριστικά, π.χ. την Ελλάδα και τη... Γερμανία δεν περνάει καν από τον νου μας ότι συγκρίνουμε δύο ανόμοιες χώρες...

Ομολογώ ότι πολλές φορές αμφιβάλλω για τη λογική μου και θα χαιρόμουν πολύ αν κάποιος την αντικρούσει και αποκαλύψει τη σαθρότητά της...
Eκτύπωση | e-mail


Τελευταία Νέα